Żywimy nadzieję, że niniejsze podsumowanie posiada walor użyteczności i zawiera informacje, które pomogą osobom wcześniej zakłopotanym zagadnieniami odnoszącymi się do Skali Koherencji Andersona czynić użytek z tych pojęć.
tagshow
|
4.5 (4) |
4.5 (4) |
   |
Od czasu szeroko zakrojonego wdrożenia klasyfikacji SKA do dokumentacji technicznych wielu badaczy z powodu niepewności co do tego, jak interpretować nową terminologię, przedstawiło zastrzeżenia menedżerom. Poniższy dokument stanowi krótki opis Skali Koherencji na potrzeby badaczy bardziej przywykłych do dawniejszych form klasyfikowania rzeczywistości. Badacze mający pytania odnośnie do SKA powinni być kierowani do tego dokumentu celem uzyskania skróconego opisu systemu i metodyki jego wykorzystania.
Badania w przedmiocie skali koherencji rzeczywistości zostały w głównej mierze przeprowadzone przez dr. ████ Andersona w Instytucie Technicznym Black Lake, przed Incydentem A8-035 i następczym przejęciem kampusu przez Autorytet. Badania dr. Andersona zostały pośmiertnie wykorzystane przez Autorytet na potrzeby rozwoju Skali Koherencji Andersona stanowiącej bardziej jakościową metodę katalogowania rzeczywistości w opozycji do systemów bardziej ilościowych, wykorzystywanych przez Autorytet przez dekady.
Skala Koherencji Andersona mierzy spójność atrybutu danej rzeczywistości zwanej jego systemem logicznym. Tak jak równanie można zdefiniować poprzez grupę jego symetrii, system logiczny danej rzeczywistości definiowany jest jako grupa praw fizycznych oraz stałych warunkujących jego funkcjonowanie. Naturalnie każda rzeczywistość posiada odmienny system logiczny, lecz SKA mierzy tylko to, jak pod względem wewnętrznym dany System Logiczny jest spójny, czyli jak wskazana rzeczywistość odpowiada swoim prawom fizycznym.
Skala Koherencji wykorzystuje stałą Andersona, wartość wynikową wskazującą, jak koherentna jest dana rzeczywistość, w następstwie zaobserwowania mających w niej miejsce interakcji. Wartość ta obliczona zostaje według wytycznych Testu Koherencji Andersona-Eckhardta1. Następnie klasa SKA ustalona zostaje z wykorzystaniem liczby całkowitej najbliższej stałej Andersona danej rzeczywistości (stałe 2,50-3,49 odnoszą się do klasy SKA-3 itd.). Nasza własna rzeczywistość posiada stałą wynoszącą ok. 3,97, co oznacza rzeczywistość klasy SKA-4. Rzeczywistości klasy SKA-4 wydawałyby się najbardziej koherentne dla typowego człowieka, albowiem właściwa jest im spójność najbardziej przypominająca tę, która charakteryzuje naszą rzeczywistość.
Rzeczywistości klasy wyższej niż SKA-4 hipotetycznie mogą istnieć, aczkolwiek trudno jest takową sobie wyobrazić. Konceptualizacja rzeczywistości tak wewnętrznie spójnej i fizycznie koherentnej, że w porównaniu z nią nasza wydaje się niepewna i przypomina sen, może stanowić wyzwanie dla istot przyzwyczajonych do poziomu koherencji klasy SKA-4, aczkolwiek jest możliwa. Przyglądając się bliżej matematyce oraz interakcjom między rzeczywistościami niższej klasy SKA, nasi badacze poczynili wielkie postępy w zakresie wizualizacji rzeczywistości klasy SKA-5 lub wyższej. Sprawę utrudnia jednak brak znanych rzeczywistości tego rodzaju.
Co do drugiej strony spektrum — interakcje z niższymi pod względem klasy SKA rzeczywistościami miały miejsce wielokrotnie. Gdy rozwój skali koherencji na ITB rozpoczął się od badań nad snami, wielu początkujących za przydatne uznało wykorzystanie języka snów do opisu rzeczywistości o niższych stałych Andersona. Stała Andersona SKA-3 nazywana jest „koherencją poziomu sennego”, czyli poziomu najbardziej przypominającego doświadczenia senne. Rzeczywistość klasy SKA-3 powierzchownie przypomina naszą własną, bardziej koherentną rzeczywistość, aczkolwiek właściwe są jej subtelne niespójności i cechy surrealistyczne w stopniu, który nieznacznie zaniepokoiłby typową istotę ludzką z rzeczywistości klasy SKA-4. Częstokroć tamtejsze obiekty i przestrzenie nie są zgodne z oczywistymi prawami fizycznymi rzeczywistości, a ich działanie jest wzrastająco nieprzewidywalne lub niespójne. Stała Andersona SKA-2 nazywana jest „koherencją poziomu koszmarnego”, albowiem tego rodzaju rzeczywistość jest tak niekoherentna, że typowy człowiek odczuwałby lęk wobec sposobu funkcjonowania takiej rzeczywistości. Rzeczywistości klasy SKA-2 opisuje się jako „przerażające”, „groteskowe” lub „zdeformowane”; tamtejsze systemy funkcjonują w tak niestabilny sposób, że wszystkie obiekty i przestrzeni, w opisie badaczy, wydają się „zepsute”. Nieprzystępność rzeczywistości klasy SKA-2 ogranicza możliwości ich badania.
Biorąc pod uwagę, że usiłowanie uzyskania dostępu do rzeczywistości klasy SKA-1 wywołało Incydent A8-035, nie nastręcza problemów uzmysłowienie sobie, dlaczego osoby decyzyjne w Autorytecie ograniczyły dalsze badania w tym przedmiocie. Zważywszy na trend, za jakim podążają rzeczywistości o coraz mniejszej stałej Andersona, łatwo zrozumieć wagę konsekwencji wynikających z badania rzeczywistości o wyjątkowo niskich stałych Andersona. Dr Anderson wysunął hipotezę, jakoby umysły ludzkie osiągały rzeczywistości klasy SKA-1 w noce określane jako „pozbawione snów”, a to, „co tam widzimy, jest zbyt zatrważające, by nasze mózgi chciały to zapamiętać”. Mimo że teorie Andersona odnośnie do podróży do innych rzeczywistości podczas spania nie są podparte niemal żadnymi dowodami, zdarzenia związane z Incydentem A8-035 wskazują, że opis rzeczywistości klasy SKA-1 poczyniony przez Andersona jest w zasadzie trafny.
Trudno opisać cechy rzeczywistości klasy SKA-0. Podobnie jak rzeczywistości klasy SKA wyższej niż 4., rzeczywistości klasy SKA niższej niż 1. nie zostały jeszcze odkryte, aczkolwiek może tak być z uwagi na to, że nie istnieją. Rzeczywistości, których Stała Andersona jest bliska zeru, mogą istnieć, lecz, tak jak pozostałe systemy klasyfikacji rzeczywistości, SKA zaczyna tracić znaczenie w okolicach bezwzględnego zera. Taka rzeczywistość byłaby tak fizycznie niestabilna, że nic koherentnego nie mogłoby się w niej ukształtować. Nawet obiekty konceptualne są zbyt wewnętrznie spójne, by mogły istnieć w rzeczywistości klasy bezwzględnej SKA-0. Taka rzeczywistość rozpłynęłaby się w nieprzerwanie zmieniającą się mgiełkę możliwych stanów, która w efekcie nie mogłaby w ogóle istnieć. To byłby najdokładniejszy szacunek czystej pustki, albowiem żadna z rzeczywistości nie mogłaby, z uwagi na konieczną niespójność ontologiczną, zaistnieć w takich warunkach. Badania w przedmiocie hipotetycznych rzeczywistości klasy SKA-0 są w toku.
Żywimy nadzieję, że niniejsze podsumowanie posiada walor użyteczności i zawiera informacje, które pomogą osobom wcześniej zakłopotanym zagadnieniami odnoszącymi się do Skali Koherencji Andersona czynić użytek z tych pojęć. Ponadto, dla tych, którym się szczególnie spieszy, opracowano poniższe podsumowanie wiadomości o klasyfikacjach SKA.
