Ołtarz Boga Surykatek
tagshow
|
2 (1) |
2 (1) |
  |
Rejestracja Porządku Centralnego: 143
Klasa: Alfa-Pomarańczowy
| Zagrożenia:Pozostałe właściwości: |  zagrożenie agresją |
 zagrożenie pozawymiarowe |
 zagrożenie sensoryczne |
 zagrożenie wizualne |
Protokoły przechowalnicze: RPC-143 jest przechowywany w standardowej wzmocnionej skrytce dla obiektów klasy Alfa, wyposażonej w prosy system recyrkulacji powietrza celem zapobiegania wzrostowi stężenia zapachu. Badawcze cierpiący na alergię na kurz zachęcani są do korzystania z masek podczas obchodzenia się z obiektem celem redukcji dyskomfortu.
Aktualizacja protokołów przechowalniczych z dnia 23.08.2017 r.: W następstwie Incydentu 143-29-A wszelkie testy z RPC-143 przeprowadzane na żywych surykatkach należy monitorować celem zapewnienia, iż liczba instancji RPC-143-3 nie przekroczy 16. Wszelkie testy na RPC-143 należy przeprowadzać w obecności wyszkolonego zespołu przechowalniczego z Sekcji Fizyki.
Opis: RPC-143 to nierówny kawałek piaskowca mierzacy około 2 cm x 8 cm x 18 cm, wywierający znaczne zmiany w zakresie zachowania przedstawicieli gatunku Suricata suricatta (surykatka). Skład obiektu nie wykazuje żadnych nietypowych cech i jest całkowicie zgodny ze złożami piaskowca w Kotlinie Kalahari, gdzie go znaleziono. Jedynym istotnym i oczywistym wyróżnikiem RPC-143 jest jego silny zapach opisywany jako stęchły czy zastały. Nie odkryto żadnych chemicznych podstaw tego zapachu, a osoby z alergią na kurz reagują na obiekt, jak gdyby był alergenem.
RPC-143 wpływa na surykatki wyłącznie, jeżeli kamień jest bezpośrednio w ich polu widzenia. Osobniki odpowiednich gatunków, które są niewidome lub w inny sposób pozbawione możliwości postrzegania obiektu, wykazują objawy zalęknienia i zdezorientowania, acz poza tym nie dotyka ich żadna szkoda. Testy wykazały, że zwierzęta z rodziny mangustowatych wystawione na oddziaływanie kamienia wykazują silne reakcje lękowe. Jak dotąd zaobserwowano, surykatki, które ujrzą RPC-143, dotyka jeden z trzech efektów: 143-1, 143-2 albo 143-3.
Efekt 143-1 zachodzi u 75% surykatek, które zobaczą obiekt. Osobniki takie osiągają całkowity bezruch i zaczynają wydawać ostrzegawcze okrzyki przypominające mieszaninę odgłosów wykorzystywanych przez normalne surykatki do ostrzegania innych przed rychłym nadejściem drapieżnika drogą lądową lub powietrzną. Okrzyki te zwykle skutkują tym, że niedotknięte wpływem obiektu surykatki najszybciej, jak to możliwe, opuszczają pobliski teren i szukają schronienia. Po około 3 sekundach wydawania odgłosów osobnik podejmie próbę rozerwania się lub doznania śmierci przez wykrwawienie.
Efekt 143-2 dotyka 20% surykatek i sprawia, że zaczynają wydawać odgłosy rekrutujące związane z żerowaniem. Typowo skutkuje to tym, że inne osobniki zbliżają się do kamienia i zaczyna on wywierać na nie swoje oddziaływanie. Surykatki pod wpływem 143-2 zaczną atakować i ścigać wszystkie pobliskie osobniki, które nie przeszły 143-3, i będą z nimi walczyć na śmierć i życie w obronie tych pod wpływem 143-3. Jeśli w pobliżu nie będzie innych osobników, zjawiska związane z 143-2 będą identyczne z tymi dotyczącymi 143-3, choć nie będą emitowane żadne odgłosy ostrzegawcze. Surykatki, które w stanie tym wytrzymają więcej niż kilka dni, doznają znacznego przyrostu masy mięśniowej, zaniku aktywności mentalnej i zrzucenia futra. RPC-143-2-19, osobnik, któremu pozwolono przeżyć trzy miesiące, zademonstrował również w istotnym stopniu pogrubioną skórę, zwiększoną szybkość koagulacji krwi, odporność na ból i przyspieszony metabolizm.
Efekt 143-3 zachodzi w pozostałych 5% przypadków. Ofiary powoli zbliżają się do kamienia, często się zatrzymując, by naznaczyć swoim zapachem teren dookoła niego. Po nawiązaniu kontaktu z kamieniem osobniki spędzą na jego nieruchomej obserwacji od dwudziestu minut do sześciu godzin, po czym dokonają niewielkiego nacięcia na swoim ciele i pomażą kamień śladową ilością swojej krwi. Następnie powrócą do swojego normalnego życia społecznego, choć z pewnymi wyjątkami. Będą odtąd pozostawiać niewielkie dary w postaci pożywienia u podstawy kamienia i jeśli to możliwe, będą dookoła niego układać odbijające światło przedmioty lub takie w jaskrawym kolorze. Osobniki pod wpływem tego efektu demonstrują znacznie zwiększony poziom inteligencji i współpracują z innymi, by jak najwięcej surykatek wystawić na oddziaływanie RPC-143. Zachowania podejmowane ze względu na oddziaływanie 143-3 to m.in.:
- umieszczanie RPC-143 na zewnątrz wejścia do nory normalnych surykatek;
- umiejscawianie RPC-143 w pobliżu źródeł pożywienia i wody;
- współpraca w celu uzyskania statusu osobnika alfa w normalnym stadzie, a następnie zmuszanie stada do wystawienia się na oddziaływanie obiektu;
- wabienie drapieżników takich jak węże do nor normalnych surykatek, a następnie umieszczanie RPC-143 w pobliżu drogi ich ucieczki;
- porywanie młodych osobników z innych grup i wystawianie ich na oddziaływanie RPC-143.
Dodatek: Incydent 143-29-A:: O godzinie 11:19, w dniu 22.08.2017 r. dorosła suka surykatki oznaczona jako #F82, znajdująca się wówczas w zagrodzie testowej dla surykatek, w Biologicznej Placówce Testowej 040, uległa wystawieniu na oddziaływanie RPC-143 i wpływowi efektu RPC-143-3. Niezwłocznie po zakończeniu okresu bezruchu #F82, nazywana odtąd RPC-143-3-16, zaczęła emitować anomalny odgłos biologicznie niekompatybilny z układem emisji głosu u powszechnych surykatek. Każda pozostała instancja RPC-143-3 w promieniu 10 km, czyli 15 osobników, jednocześnie zaczęła wydawać te same wokalizacje, a wszelkie instancje niebędące w bezpośrednim polu widzenia obiektu natychmiast obróciły się ku RPC-143, nawet te, które z powodu okoliczności nie byłyby w stanie fizycznie wskazać lokalizacji obiektu.
Po 196 sekundach wokalizacji, podczas których nie zaobserwowano oddychania żadnej instancji RPC-143-3, detektory zniekształceń przestrzennych w placówce wykryły, że pewna przestrzeń o objętości ok. 3 m3, bezpośrednio nad RPC-143, uzyskała negatywną gęstość ogólną energii i zaczęła wykazywać grawitacyjne fluktuacje odpowiadające wytworzeniu się tunelu czasoprzestrzennego w mikroskali.
W reakcji personel Placówki 040 zajmujący się zwierzętami natychmiast poddał RPC-143-3 eutanazji. Po śmierci instancji, która wciąż oddychała i nieżwawo się poruszała po czterokrotnym zranieniu śrutem #00, wszystkie pozostałe osobniki RPC-143-3 natychmiast zdechły. Przyczyną ich zgonu najwyraźniej był wylew krwi do mózgu z gwałtownym krwawieniem siatkówki jako efektem ubocznym. Wszyscy pracownicy ekspozytury donieśli o odczuciu intensywnego zimna i niskotonowych wibracji emitowanych przez RPC-143, aczkolwiek tychże efektów nie zarejestrował sprzęt monitoringowy placówki. W następstwie wszelkie odczyty o zniekształceniach przestrzennych powróciły do poziomów bazowych. Sam RPC-143 najwyraźniej nie uległ żadnym zmianom pomimo bezpośredniego wystawienia na grawitacyjnie zawiniętą czasoprzestrzeń.
