Fredrika
tagshow
|
4 (2) |
4 (2) |
   |
 |
RPC-464 (ok. 1965 r.)
Rejestracja Porządku Centralnego: 464
Klasa: Alfa-Żółty
Zagrożenia: Zagrożenie mnemoniczne, zagrożenie pozawymiarowe, zagrożenie sensoryczne, zagrożenie wizualne
Protokoły przechowalnicze: RPC-464 został pozyskany w roku 1960, po podpisaniu traktatu Worms.
Intruzi muszą zostać zatrzymani przez funkcjonariuszy ochrony lub lokalnych policjantów i poddani kasacji wspomnień, jeśli to konieczne. Do strzeżenia budynku w trybie operacyjnym wyznacza się dwóch funkcjoanriuszy SBA, których zmiana następuje co 14 godzin. Kamery bezpieczeństwa zamkniętego obwodu zostały zainstalowane zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz RPC-464.
Wszelkie inne potencjalne wejścia do RPC-464, niż drzwi frontowe, zostały zablokowane z wykorzystaniem żelbetu.
Opis: RPC-464 to magazyn wybudowany przez nieznany podmiot, w roku 1934, na północnym Manhattanie, w Nowym Jorku, w Stanach Zjednoczonych. RPC-464 został w głównej mierze wzniesiony z wykorzystaniem żelbetu i cegieł, co ówcześnie stosowano do większości konstrukcji mających miejsce w mieście Nowy Jork. RPC-464 został wykupiony w roku 1952 od niepowiązanego podmiotu przez Reeds Express Ltd. — spółkę zależną VP Investment Inc.
RPC-464 mierzy 50,304 m × 77,4192 m × 52,7 m na zewnątrz. Wnętrze budynku jest znacznie większe, niż wskazują na to jego wymiary zewnętrzne; jego pojemność wynosi 121,92 m3. Wewnętrzne ściany, podłoga i sufit składają się z kamiennych cegieł o objętości 25 cm3, przypominających onyks bądź obsydian pod względem składu, pokryte białą plastelinopodobną substancją. Przestrzeń wewnętrzna RPC-464 nie może być postrzegana przez okna konstrukcji; wydaje się one smoliście czarna bądź zamglona w warunkach niższych temperatur.
Pośrodku RPC-464 znajduje się pionowy szyb zakryty drewnianym włazem. W czasie spoglądania w dół szybu znad wejścia do niego jego długość wydaje się osiągać 43 m. Na jego dnie znajduje się metalowa zasuwa pokryta grubą warstwą rdzy. Szyb ten, oznaczony jako RPC-464-1, wywiera efekt w zakresie postrzegania wobec wszelkich obiektów lub istot, które się do niego zbliżą. Po osiągnięciu w czasie spadania głębokości 12 m będzie się wydawało, iż obiekty te albo przestają się poruszać, albo całkowicie zanikają. Niemniej dalsza obserwacja prowadzi do wniosku, iż niezależnie od tego wrażenia obiekty takie kontynuują spadek.
Osoby, które wejdą do RPC-464-1, nie będą dostrzegalne z zewnątrz po przekroczeniu 12 m w czasie spadku. Testerzy, którzy wrócili z RPC-464-11 twierdzą, iż podstawa szybu zaczyna się coraz bardziej oddalać. Wreszcie koniec RPC-464-1 staje się całkowicie okryty ciemnością. W tym momencie również jego szczyt będzie możliwy do zobaczenia. Subiekci donoszą o wyczuwaniu zjełczałego fetoru. Ponadto wszyscy, których przesłuchano, wiązały tamten odór z rozkładającymi się szczątkami, najczęściej ludzkimi. Zasuwa na dole RPC-464-1 wydaje się nieosiągalna.
Niekiedy słyszalne są odgłosy drapania dochodzące z RPC-464-1. Wokalizacje, przypuszczalnie ludzkiej kobiety w wieku 18-24 lat, są stale emitowane z szybu. Nie zarejestrowano dotąd mowy; byt na dole RPC-464-1 jedynie krzyczy.
Dodatek: Powiązane ze sprawą multimedia znalezione w obiekcie.
Wpisy w dzienniku zdigitalizowano. Sam dziennik znaleziony został w drewnianej skrzyni na zewnątrz RPC-464, w dniu 18 czerwca 1960 r.
