RPC-PL-008 - Autorytet RPC

RPC-PL-008

Raporty RPC — seria polska » RPC-PL-008

Zły zakręt

tagnone

4.3 (7)

Rejestracja Porządku Centralnego: PL-008

Klasa: Alfa-Pomarańczowy

Zagrożenia:

Protokoły przechowalnicze: Droga wejściowa do RPC-PL-008, czyli Przestrzeni Ϝ (czytaj: digamma), powinna być strzeżona całodobowo przez służbę wartowniczą SBA stacjonującą w otaczającym wejście do obiektu kompleksie Placówki Terenowej 008 (dalej: PT-008), w której mieści się także centrum zarządzania aktywnością Autorytetu w Przestrzeni Ϝ, magazyn broni, sekcje: poczty pneumatycznej, medyczna, weterynaryjna, koordynacji badań, skrzydło mieszkalne oraz stadnina. PT-008 w opinii publicznej funkcjonuje jako jednostka organizacyjna Wojsk Lądowych. W pobliżu L-3, czyli „Gospody pod niczym”, funkcjonuje Stacja Badań Hydrologicznych i Geograficzno-Historycznych (dalej: Stacja 1 i S-1), a przy rozwidleniu DW-1, czyli „Szlaku odciętych głów” (dalej: DW-1) funkcjonuje Stacja Badań Krenologicznych (dalej: Stacja 2 i S-2). Najdalej wysunięte punkty kierunkowe RPC-PL-008 oraz łączące je linie proste powinny być oznakowane z wykorzystaniem fosforowych pasów żwirowych jednego koloru, widocznych również w porze nocnej. Przy PT-008 stacjonuje Mobilna Drużyna Specjalistyczna Mike-11, „Dżokeje”, której zadaniem jest szybkie reagowanie na sytuacje kryzysowe w RPC-PL-008.

Funkcjonariusze służby wartowniczej powinni patrolować obie strony wejścia do obiektu oraz wypatrywać możliwych flar. Sygnalizacja alarmowa z wykorzystaniem flar powinna być w miarę możliwości realizowania według poniższego systemu kolorów flar:

biały — pozycja bramy wyjściowej,
zielony — pozycja S-1,
błękitny — pozycja S-2,
żółty — prośba o pomoc w sytuacji niekryzysowej oraz
czerwony — wezwanie pomocy w sytuacji kryzysowej.

Z uwagi na to, że niemożliwe jest wykorzystanie technologii wykorzystującej energię elektryczną w Przestrzeni Ϝ, w stacjach funkcjonują sekcje poczty pneumatycznej, połączone pod ziemią ze sobą i PT-008. W ekspozyturach tych znajdują się również stadniny — zaleca się podróżowanie konno przez Przestrzeń Ϝ. Wszelkie dokumenty przetwarzane są z wykorzystaniem maszyn pisarskich lub ręcznych, barwiących artykułów piśmienniczych. Obowiązkiem kierownika logistycznego w PT-008 jest zapewnienie stacjom, w porozumieniu z ich kierownikami, środków żywnościowych oraz leczniczych dla ludzi i koni; broni, amunicji i środków sygnalizujących; sprawnych i odpowiednich narzędzi, artykułów biurowych, medycznych i weterynaryjnych; sprawnych koni, zapasu kapsuł pneumatycznych oraz zbiorników ze sprężonym powietrzem do obsługi poczty pneumatycznej.

Zakazane jest zbliżanie się na odległość mniejszą niż 150 metrów do DW-2, z wyjątkiem miejsca oznaczonego jako RPC-PL-008-B. Bez względu na miejsce napotkania, zakazane jest zbliżanie się do RPC-PL-008-C. Kontakt ze strony bytu identyfikującego się jako „Izaura” ma bezwzględnie charakter wrogi. Należy ignorować wszelkie próby nawiązania kontaktu przez byt i zgłaszać je kierownikowi badań lub Głównemu Badaczowi. Natarczywość prób nawiązania kontaktu z danym pracownikiem stanowi bezwzględną przesłankę przeniesienia go do innego projektu.

Opis: RPC-PL-008-A, stanowiący wejście do RPC-PL-008, czyli Przestrzeni Ϝ, obejmującej w 90% zalesiony teren o powierzchni 16 km², znajduje się w województwie podkarpackim, na granicy powiatu jasielskiego oraz strzyżowskiego. RPC-PL-008-A stanowi metalową bramę o szerokości 4 m i wysokości 4,5 m; próby uzyskania dostępu do obiektu inną drogą jak dotąd były bezowocne. W RPC-PL-008 nie funkcjonują żadne urządzenia wymagające prądu elektrycznego. Próba opuszczenia obiektu od wewnątrz poprzez przekroczenie jego granicy w innym miejscu, niż RPC-PL-008-A, skutkuje natychmiastowym przeniesieniem osoby (lub innej jednostki) usiłującej opuścić Przestrzeń Ϝ do miejsca skrzyżowania DW-1 i DW-2, czyli RPC-PL-008-B. Jak wyżej wspomniano, Przestrzeń Ϝ jest w zdecydowanej większości zalesiona; wyjątek stanowią L-4 i L-5, o których mowa niżej; za granicami RPC-PL-008 widoczna jest gęstwina roślinna, co uniemożliwia wizualne rozpoznanie ew. dalszych rejonów obiektu.

Pod względem klimatycznym obiekt wydaje się znajdować w porze późnowiosennej, a zmiany warunków pogodowych są zazwyczaj tak nieznaczne, że większość pracowników przydzielonych do RPC-PL-008 twierdzi, iż panuje tam niezmienna pogoda, z wyjątkiem nieistotnych zmian w zakresie warstwy chmurowej, temperatury oraz ciśnienia atmosferycznego. Nieznaczne opady deszczu mają miejsce do dwóch razy dziennie. Temperatura oscyluje w przedziale 18-23 °C, ciśnienie atmosferyczne — 998-1010 hPa, a wiatr osiąga szybkość od 7 do 17 km/h. Należy zaznaczyć, że z perspektywy świata poza Przestrzenią Ϝ pogoda w niej panująca jest — siłą rzeczy — niekonsystentna z warunkami panującymi na zewnątrz. W RPC-PL-008 nie wykryto żadnych rzek, aczkolwiek znaleziono trzęsawisko oraz źródlisko. Pod względem czasu obiekt wydaje się najbardziej zsynchronizowany z przestrzenią zewnętrzną w połowie maja.

Pod względem obecności ludzkiej Przestrzeń Ϝ jest opuszczona, z wyjątkiem obecności pracowników Autorytetu pełniących służbę rotacyjną w S-1 i S-2, a także dysponowanych z PT-008 w celu wykonania określonych czynności terenowych, aczkolwiek należy odnotować obecność RPC-PL-008-C (potocznie: „Punitor”) — bytu manifestującego się na DW-2 w postaci poruszającego się konno jeźdźca z czarnym kapturem obwiązanym sznurem konopnym, uzbrojonego w bliżej niezidentyfikowany długi miecz europejski. Istota wykazuje bezwzględną agresję wobec osób wchodzących na szlak i natychmiast po ich zauważeniu podejmuje próbę ich przepędzenia, a w braku skuteczności tego działania — dokonuje pozbawienia ich życia. Jak dotąd, nie stwierdzono, by RPC-PL-008-C można skutecznie się przeciwstawić w aspekcie fizycznym ani by istota ta okazywała jakąkolwiek wolę nawiązania innego typu kontaktu z napotkanym człowiekiem; osoby zainteresowane tym zagadnieniem powinny zaznajomić się z dodatkiem A celem pozyskania interesujących, ale niezweryfikowanych informacji na temat rzekomego, wyjątkowo odmiennego od typowego zachowania działania RPC-PL-008-C wobec jednej osoby.

Potwierdzono również obecność RPC-PL-008-D (byt identyfikuje się jako: „Izaura”), któremu obecnie przypisuje się bezwzględnie wrogie nastawienie względem Autorytetu i jego pracowników, polegające na podejmowaniu prób zmanipulowania pracowników do różnych celów w drodze kontaktu telepatycznego w obrębie RPC-PL-008. Jak dotąd, Autorytet nie określił sposobu skutecznego przeciwdziałania tym kontaktom. Ponadto niektóre lokacje wydają się wywierać szczególnie deprecjonujący efekt na zdrowiu psychicznym pracowników, którzy często przypisują tym lokacjom wrogie nastawienie. Wyjaśnienie tego zjawiska psychicznego obecnie zakłada kumulację sugestywnych warunków pogodowych oraz topologicznych, często wzmocnioną oczekiwaniami pracowników nowo przydzielonych do obiektu. Niemniej lokacjom i drogom znajdującym się w Przestrzeni Ϝ właściwe są pewne cechy anomalne, ale nie wskazują one na świadomość tychże elementów obiektu.

Pracownicy przydzieleni do RPC-PL-008 mają prawo wykorzystywać terminologię zarówno oficjalną, jak i potoczną do opisywania lokacji oraz dróg znajdujących się w Przestrzeni Ϝ z uwagi na silne zakorzenienie i upowszechnienie nazewnictwa nieoficjalnego wśród personelu pracującego przy RPC-PL-008, a także ze względu na jej względnie lepszą przystępność pod względem mnemonicznym. Zaznajomienie się z dodatkami do raportu jest obowiązkowe dla wszystkich pracowników RPC-PL-008 z uwagi na zawarte w nich informacje, których znajomość zapewni pewien stopień bezwzględnie koniecznego przygotowania mentalnego do pracy w warunkach Przestrzeni Ϝ.

Mapa Intruza 62 z poprawionymi pod względem czytelności oznaczeniami tekstowymi.

W RPC-PL-008 rozpoznaje się następujące trzy drogi:

DW-1 (potocznie: „Szlak odciętych głów”), która prowadzi od wejścia na północny zachód przez 3,5 km, gdzie ulega rozwidleniu na odnogi północno-wschodnią, o długości 230 m, oraz północną, o długości 190 m. Pomiędzy jej odnogami znajduje się Stacja 2. Na odcinku południowym DW-1 krzyżuje się z DW-2 (skrzyżowanie oznacza się jako RPC-PL-008-B). Droga szerokości 6 m, wyłożona żwirem.
DW-2 (potocznie: „Szlak ostatniego pochodu”), która prowadzi od RPC-PL-008-B na południowy zachód przez 2,9 km. DW-2 jest całkowicie wyłączona z użytku ze względu na zagrożenie ze strony RPC-PL-008-C. Droga szerokości 3,5 m, wyłożona czarnym żwirem.
DW-3 (potocznie: „Szlaczek Awakowicz”), która znajduje się między zachodnią granicą RPC-PL-008 a zachodnim końcem DW-2. Umożliwia przejście między północną a południową częścią RPC-PL-008 bez narażania się na zagrożenie ze strony RPC-PL-008-C i bez konieczności korzystania z DW-1 ani krańcowego rejonu wschodniego. Między DW-2 a DW-3 znajduje się Stacja 1. Droga długości 40 m i szerokości 1,5 m, wyznaczona przez obecnego Głównego Badacza.

W RPC-PL-008 rozpoznaje się następujące lokacje¹:

RPC-PL-008-A — brama wejściowa.
RPC-PL-008-B — skrzyżowanie DW-1 i DW-2.
P-(N, E, S, W) — najdalej wyciągnięty w danym kierunku punkt RPC-PL-008; linie proste między punktami stanowią granice Przestrzeni Ϝ.
L-1 (potocznie: „Zimne źródła”) — miejsce to znajduje się ok. 1000 m na północ od L-2 i 500 m — od DW-1. Jest to źródlisko typu limnokren, składające się z 14 niecek o średnicy 200-320 cm i głębokości 50-60 cm. Po spędzeniu przez żywą osobę ok. 85 minut w niecce dochodzi do powolnej i łagodnej materializacji zwłok różnych osób dorosłych u dna niecki, które wkrótce wypchnięte zostają do pozycji siedzącej. Ciała zanikają po około dziesięciu minutach od wyjścia wszystkich osób żywych z niecki. Zazwyczaj materializuje się tyle ciał, by w połączeniu z osobami żywymi w niecce znajdowało się osiem ciał, i za każdym razem zwłoki te są inne. Według lekarzy każda z tych osób doznała śmierci w czasie zbliżonym do chwili materializacji jej ciała, aczkolwiek każda przyczyna śmierci jest inna. Pomimo natychmiastowego po pozyskaniu obiektu przeprowadzenia badań w skali globalnej nie stwierdzono żadnego związku przyczynowego pomiędzy zgonami ludzi na świecie, a materializacją ciał w nieckach L-1. Lokacja jest obecnie przedmiotem badań przeprowadzanych przez Stację 2, a sporadycznie — także przez lekarzy.
L-2 (potocznie: „Siedziba Izaury”) — miejsce to znajduje się ok. 600 metrów na zachód od RPC-PL-008-B i 200 m na południe od DW-2. Pierwotnie w miejscu tym odnaleziono zamszone pozostałości najwyraźniej kapliczki z niewielkim witrażem, którego cyfrową rekonstrukcję przedstawiono w Dodatku A. Nie stwierdzono żadnych cech anomalnych tego miejsca. Datowanie elementów konstrukcyjnych kapliczki, tak jak L-3, było bezowocne, albowiem doprowadziło do zbyt rozbieżnych wyników, pomimo kilkukrotnego powtórzenia datowania z wykorzystaniem innych metod.
L-3 (potocznie: „Gospoda pod niczym”) — drewniany budynek znajdujący się ok. 500 metrów na północny zachód od L-4 i 200 m — od DW-2, przypominający przybytek jednokondygnacyjny z pomieszczeniem piwniczym podzielonym na skład alkoholu i spiżarnię, o łącznym polu 84 m². W piwnicy, w łącznie 47 beczkach, znajdują się najwidoczniej nieskończone ilości miodu pitnego, wielokwiatowego, dwójniaka, oraz piwa pszennego, a w spiżarni — szafy z ok. 200 bochnami razowego chleba pszennego, nieulegającego rozkładowi, ale zauważalnie wysuszonego. Napoje i chleb podane CSD okazały się nieszkodliwe, charakterystyczne dla normalnych odpowiedników. Nazwa lokacji wydaje się nietrafna z uwagi na fakt, że nie odnaleziono w niej żadnych pomieszczeń, które mogłyby służyć jako lokale dla gości, aczkolwiek nie można wykluczyć, że dawniej gospoda nie składała się z większej liczby budynków, które mogły służyć celom hotelarskim. Niemniej nazwa ta nadana została lokacji w okolicznościach opisanych w Dodatku A, więc ewentualna jej błędność ma niewielkie znaczenie.
L-4 (potocznie: „Zamarłe trzęsawisko”) — lokacja znajdująca się ok. 500 metrów na południowy wschód od L-3 i 300 metrów — od DW-2. Trzęsawisko poza terenem zalesionym, o polu 2600 m². Wyłowiono z niego zwłoki i dokumenty, o których mowa w Dodatku B. Na ogół teren cechuje niemalże całkowity zastój ruchu i brak odgłosów. Badacze terenowi donoszą o przytłaczającej ciszy, nieustannym braku wiatru oraz braku dźwięków innych, niż wydawane przez osoby tam się znajdujące. Zdecydowana większość badaczy terenowych przyznaje się do odczuwania przy dłuższych pobytach w tamtym miejscu paranoi z uwagi na przeświadczenie, że są obserwowani przez samo trzęsawisko.
L-5 (potocznie: „Posąg ku czci ługu”) — lokacja znajdująca się ok. 1200 m na północny zachód od L-3. Miejsce to stanowi pojedyncza, zalesiona skała o polu ok. 400 m² oddzielona od reszty RPC-PL-008 przepaścią o szerokości ok. 200 metrów. Lokacja znajduje się na wysokości ok. 50 metrów wyższej od brzegu przepaści. Jest nieosiągalna, aczkolwiek w toku są prace nad stworzeniem mostu i metodą jego położenia celem uzyskania dostępu fizycznego do lokacji. Z uwagi na zagęszczenie roślinne jak dotąd nie udało się zobrazować lokacji. Zaobserwowano, że u dołu przepaści, czyli w niecce o głębokości ok. 300 metrów, znajduje się gruzowisko, którego przyszłe zbadanie po opracowaniu technologii niewymagającej wykorzystania prądu elektrycznego jest jednym z celów priorytetowych Autorytetu.

Dodatek A: Pozyskanie.

(+) Otwórz dokument

(–) Zamknij dokument

Obiekt został ujawniony i przekazany Autorytetowi przez [UKRYTO] Rzeczypospolitej Polski w dniu 12 września 1995 r. w odpowiedzi na pochwycenie nieautoryzowanego cywila (nadano mu kryptonim: Intruz 62²), który opuścił Przestrzeń Ϝ i podczas przesłuchania przez dowódcę plutonu [UKRYTO] wykazał posiadanie nadzwyczajnie dokładnej wiedzy na temat Przestrzeni Ϝ, a ponadto ujawnił informacje przedtem nieznane, w których świetle [UKRYTO] postanowiło przekazać obiekt Autorytetowi. Intruz 62 również został przekazany pod opiekę Autorytetu celem jego przesłuchania, a następnie — zastosowania środków modyfikujących wspomnienia. Przesłuchania Intruza 62 przeprowadzono jednocześnie z dyspozycją kilku zespołów ds. badań terenowych celem stworzenia mapy Przestrzeni Ϝ i zweryfikowania doniesień Intruza 62 oraz informacji przekazanych przez [UKRYTO]. Po zakończeniu przesłuchań i wstępnych badań terenowych Przestrzeni Ϝ, czyli w dniu 20 września 1995 r. dokonano objęcia obiektu planem przechowalniczym Autorytetu i rozpoczęto badania właściwe, a także udoskonalono protokoły wcześniej realizowane przez [UKRYTO].

Według informacji przekazanych przez [UKRYTO] obiekt znajdował się pod pieczą państwa od roku co najmniej 1921, aczkolwiek z uwagi na ostrożność [UKRYTO] celem ograniczenia ryzyka potencjalnego rozszerzenia się anomalnych wpływów obiektu poza jego granice badania były bezterminowo zawieszone, a jedyne czynności podejmowane przez władze polegały na izolowaniu RPC-PL-008-A od sfery publicznej, a także — na tłumieniu sporadycznych wycieków informacji na temat obiektu. Zbadane zarówno przez [UKRYTO], jak i Autorytet źródła historyczne milczą na temat rejonu stanowiącego Przestrzeń Ϝ.

W dniu 17.09.1995 r. przeprowadzono pierwszą sesję przesłuchania Intruza 62. Przesłuchującym była dr Berenika Awakowicz, starszy badacz, ekspert w dziedzinie geografii historycznej.

BA: Dzień dobry. Jak zapewne już panu powiedziano w sekretariacie, nazywam się Berenika Awakowicz i przeprowadzę z panem co najmniej jedno przesłuchanie. Już teraz jednak muszę przyznać, iż ze względu na ogrom danych, które musimy omówić, nie widzę w tej chwili możliwości zamknięcia sprawy pana udziału po jednej rozmowie.

62: Dzień dobry. Czy… czekają mnie konsekwencje za wtargnięcie tam, dokąd nie powinienem był wchodzić? Rozumiem, że zrobiłem coś…bardzo nie w porządku, jeśli wziąć pod uwagę reakcję wojska i w sumie, przeżywszy to, co tam przeżyłem, wcale mnie to nie dziwi.

BA: Panie Arturze, nie kryję, że… cóż, zignorował pan znaki zakazu wstępu, a przedtem wtargnął pan nielegalnie na teren jednostki wojskowej, czym przede wszystkim naraził pan siebie na naprawdę wielkie szkody. O ile będzie pan z nami współpracował, uznamy, że to, co pan tam przeżył, było dostateczną nauczką, i nie wyciągniemy żadnych konsekwencji z tego tytułu wobec pana. Gdy nasze rozmowy dobiegną końca, zostanie pan zwolniony do domu.

62: Dziękuję… już wojskowi mnie przesłuchali, ale oczywiści pomogę, jak tylko mogę, pani… doktor. Spędziłem tam w sumie 34 dni³ i przeżyłem tak dużo, że ja pierdzielę… nie wiem, jak mogę nadal funkcjonować, ponieważ człowiek nigdy nie powinien mieć z czymś takim do czynienia.

BA: Zacznijmy może od samego początku. Proszę powiedzieć, dlaczego i w jaki sposób uzyskał pan dostęp do bramy wejściowej, po której przekroczeniu… rozpoczęły się te wszystkie problemy.

62: Cóż… Miałem problemy… prywatne… rodzinne… Żona… nieważne; po prostu musiałem odsapnąć od tego całego chaosu, więc… wziąłem urlop i wybrałem się na kilkudniową wędrówkę po okolicznych lasach z plecakiem pełnym alkoholu. Nie piłem od dwunastu lat, wie pani doktor? Od dwunastu cholernych lat… ale ona miała to w dupie… proszę wybaczyć; niepotrzebnie się tutaj rozwodzę… Jednej nocy byłem tak pijany, że straciłem orientację, gdzie się znajduję, ale pamiętałem, żeby się położyć w bezpiecznym miejscu, żeby mnie jakieś dzikie zwierzę nie znalazło ani mundurowi. Pamiętam, że przecisnąłem się przez ogrodzenie jakiegoś dziwnego zabudowania, w którym nikogo nie było. Nie wiedziałem, że to jednostka wojskowa, ale kiedy zobaczyłem światło w jednym z okien głównego budynku, postanowiłem stamtąd oczywiście odejść. Wszedłem w chaszcze, lecz nawet nie zauważyłem tamtego razu tej bramy, ale wiem, że w pewnym momencie, chyba wtedy, kiedy przez nią przeszedłem, poczułem, że… coś się zmieniło. Tak jakby ciśnienie nagle gwałtownie spadło, aż zrobiło mi się niedobrze. Wlazłem na jakieś niższe i grubsze drzewo, gdzie ułożyłem sobie elegancko plecak i zasnąłem. Tak… rozpoczęła się moja przygoda z tamtym wyjętym spod normalności miejscem.

BA: Rozumiem, panie Arturze. Pokazuje kserokopię mapy stworzonej przez Intruza 62. To znajdowało się w pańskim plecaku, gdy został pan zatrzymany. Czy to mapa…

62: Tak, pani doktor. To mapa całego tamtego miejsca, ale proszę wiedzieć jedno, choć pewnie ciężko będzie w to pani doktor uwierzyć. Otóż ja te oznaczenia naniosłem na kartkę, ale tylko część odwiedziłem osobiście. Resztę podpowiedziała mi… pani doktor, obejrzałem wiele filmów i dobrze wiem, jak zabrzmię, ale… to jej dzieło… Izaury, kobiety, z którą spędziłem dużo… miłych chwil w tamtym miejscu, ale która też, koniec końców, zawiodła się na mnie tak bardzo, że nieważne… Ciągle o niej rozmyślam. Szeptała do mnie i ukazywała się mi w snach. Pomagała mi tam przetrwać mentalnie.

BA: Mam tu odpis pańskiej dokumentacji medycznej, według której nie stwierdzono u pana nigdy żadnych nieprawidłowości, które sygnalizować mogłyby szczególną podatność na urojenia. Tak samo lekarze, którzy pana wczoraj zbadali nie stwierdzili żadnych problemów zdrowotnych: ani fizycznych, ani psychicznych, a głosowy wykrywacz kłamstw nie wskazuje na żadne odchyły. O ile będzie pan mówił prawdę, uwierzę panu we wszystko. Na tę chwilę nie chciałabym poruszać tamtych tematów, gdyż czas, jaki mogę poświęcić na dzisiejszą rozmowę dobiega końca, ale odpowiednio zaplanuję nasze przyszłe spotkania. Proszę jednak powiedzieć, dlaczego spędził pan tam ponad miesiąc, skoro tak wiele negatywnego pan tam doświadczył?

62: Domyślam się, jaką jesteście organizacją, choć nigdy wcześniej nie pomyślałbym, że coś takiego może istnieć poza kineskopem telewizora. Odpowiadając na pytanie pani doktor, muszę jasno postawić sprawę: kiedy się obudziłem, nie miałem pojęcia, gdzie jestem. Wspomnienia wróciły do mnie dopiero po kilku dniach. Byłem przekonany, że podczas leśnej wędrówki po prostu urwał mi się film. Nie wiedziałem, gdzie jestem, więc próbowałem się odnaleźć w tamtym miejscu i pech chciał, że z dwóch kierunków drogi, na której byłem, poszedłem odwrotnie do, jak się ostatniego dnia dowiedziałem, jedynego wyjścia. Kilka razy próbowałem iść prosto przed siebie, aż stamtąd wyjdę, i za każdym razem w końcu mnie cofało w sam środek tamtego miejsca, gdzie jeszcze pierwszego dnia o mało nie dopadł mnie potwór. Byłem przekonany, że jakaś siła, może Bóg, mnie tam umieścił za karę. Myślałem tak, dopóki nie poznałem Izaury… To, co tam się działo, albo lepiej: to, co się działo, ale i to, czego brakowało, w tamtym miejscu — co różniło tamto miejsce od normalnego świata, przypominało koszmar, z którego nie można się wybudzić. Nie odszedłem stamtąd, ponieważ na podstawie tego, co zdołałem ustalić, odejście było niemożliwe. Powróciłem zaś nie dlatego, że chciałem, ale ponieważ znalazł mnie… potwór… i… wyrzucił przed samą bramą wejściową, gdzie wkrótce potem napatoczyłem się na żołnierzy. Nie wiem, jak to możliwe, że wcześniej bramy tamtej nie widziałem, ale wiem, że nie raz byłem w pobliżu. Nie mam zielonego pojęcia, pani doktor, ale może po prostu tak komponowała się z resztę tamtego miejsca, że trudno było ją dostrzec z wewnątrz. Wiem jedno: cieszę się, iż to wszystko jest za mną, a ja jestem już w normalnym świecie.

BA: Rozumiem. Jutro porozmawiamy o konkretnych miejscach, które oznaczył pan na mapie, a pojutrze chciałabym omówić wszelkie formalności, których nie zdążymy poruszyć. Na zakończenie dzisiejszego przesłuchania proszę powiedzieć, czy odczuł pan jakieś różnice pogodowe, jeżeli chodzi o normalny świat i tamto miejsce?

62: Na ogół w nocy temperatura spadała do jakichś osiemnastu, może dwudziestu stopni maksymalnie, ale za dnia, mimo lata, nie rosła ponad dwadzieścia pięć. Niebo wiecznie było ciemno zachmurzone. Nigdy nie wiadomo było, kiedy będzie padać, a lało, choć nieszczególnie obficie, dwa do trzech razy dziennie. W nocy chmury były smoliste i chyba ze dwa razy widziałem, żeby można było zobaczyć przez nie gwiazdy i księżyc. To tak, jakby całe tamto miejsce miało być ponure. Z drugiej strony przyznaję, że temperatura, jaka tym była, była bardzo przyjemna: ani za ciepło, ani za zimno — w sam raz, a jedynym minusem było to, że pogoda i cała reszta pomagały w utrzymywaniu się mojego niemal ciągłego zdołowania.

BA: Dziękuję. Jak powiedziałam, to koniec naszej dzisiejszej rozmowy. Proszę udać się na odpoczynek i jutro porozmawiamy o lokacjach. Do zobaczenia!

W dniu 18.09 kontynuowano przesłuchanie z 17.09.1995 r.

BA: Dzień dobry. Omówiwszy ogólnie pana pobyt w Przestrzeni Digamma, przejdziemy teraz do etapu charakteryzowania punktów i dróg Przestrzeni Digamma, z którymi miał pan styczność. Zacznijmy może od dróg. Jakie miał pan doświadczenia ze Szlakiem… ostatniego pochodu?

62: Dzień dobry. Tak coś czułem, że o to pani doktor zapyta. Na es-o-pe natknąłem się już pierwszego dnia pobytu… w tamtym miejscu. Pewnie wiecie, że to szlak wyłożony czarnym żwirem. Taka jakby starodawna droga. Pierwszego dnia nie byłem pewien, dokąd pójść. Usiadłem więc na chwilę przy skrzyżowaniu szlaków i, a proszę wiedzieć, że przez gęste zalesienie wcale nie jest tam widno, nawet za dnia, nagle zacząłem widzieć pędzącego na mnie czarnego konia, z kilkuset metrów. Potem dostrzegłem niewyraźnie jeźdźca z czarnym kapturem obwiązanym konopnym sznurem, jakby ten ktoś dosłownie urwał się ze stryczka. Wstałem zaniepokojony i zobaczyłem, że pędzi na mnie z mieczem! Moje zwieracze puściły, co też wyrwało mnie z całkowitego zszokowania, i rzuciłem się na północ. Wiedziałem, że nie zdołam uciec przed koniem w cwale, więc zszedłem ze szlaku i starałem się biec między drzewami i chaszczami — najgęstszymi, jakie mogłem znaleźć. Mocno się wtedy poharatałem. Nigdy nie byłem dobry z wu-ef-u, ale wtedy zapieprzałem jak olimpijski sprinter. Wyszedłem z zarośli po kilkuset metrach i zobaczyłem, jak jeździec na koniu spokojnie wraca tam skąd przyszedł, jakby dał mi spokój; nawet nie fatygował się ze ściganiem mnie dalej. Pomyślałem sobie, że nie ma chuja — nie zbliżam się już do tamtej drogi. To było moje doświadczenie ze Szlakiem ostatniego pochodu, ale było jeszcze jedno, na samym końcu… Wczoraj wspomniałem.

BA: Proszę o nim opowiedzieć, panie Arturze.

62: No więc pewnego razu, poszedłem na południe, bo chciałem zobaczyć trzęsawisko — tamtymi chaszczami, żeby jak najdalej ominąć tamten szlak. Było spokojnie, wręcz zbyt spokojnie. W okolicach skrzyżowania, na które, słowo harcerza, nie wszedłem, nagle przede mną pojawiło się to, co mnie wcześniej goniło. Uniosło miecz, a mnie nogi się załamały pod tyłkiem, i skierowało końcówkę na mój splot słoneczny. Byłem jakiś półprzytomny, chyba przez zapicie i niedostatek snu. Nagle złapało mnie za pasek od spodni i zaczęło za sobą ciągnąć. Pokazało dobitnie, że nie jest człowiekiem. Było zbyt silne, a przechodząc między drzewami, powodowało, że grube dęby się odkształcały!

BA: Czyli złapało pana poza tamtym wyłożonym szlakiem. Nie stawiał pan żadnego oporu?

62: A gdzie! Pani doktor! Stawiłaby pani doktor opór pędzącemu tirowi?! Szczerze w to wątpię! Tak jak powiedziałem i poświadczyłem słowem harcerza, złapało mnie w chaszczach, jakieś dwadzieścia metrów od Szlaku odciętych głów i zanim wiedziałem, co chcę zrobić, a przyznam, że było tam pełno kamieni, które mogłem złapać i pieprznąć temu w głowę, ciągany byłem dupą po tamtym obłożonym szlaku, aż mnie kości bolały. To działo się za szybko, bym umiał przeciwstawić się szokowi; nie, żeby jakiekolwiek moje działanie mogło mi pomóc, bo to nie był człowiek! Śmierdziało od tego zepsutym mięsem! Podprowadziło mnie do swojego konia — który, choć dobrze nie miałem możliwości się przyjrzeć, wyglądał całkiem… normalnie — załadowało mnie na niego poprzez przerzucenie mnie jak worek mąki na siodło i usiadło za mną. Następnie puściło się cwałem na południe, gdzie mnie wyrzuciło, twarzą do bramy. A i nie usłyszałem od tego czegoś żadnego słowa. Nie czułem też… żadnej wrogości i tak dalej. Kulejąc, poobijany wyszedłem za bramę, gdzie zatrzymali mnie żołnierze. Zostałem skuty i obejrzał mnie lekarz, a potem… chyba straciłem przytomność, bo obudziłem się w jednym z waszych pokojów.

BA: Czy wiadomo panu o przesmyku między zachodnią granicą a zachodnim końcem Szlaku ostatniego pochodu?

62: Tam za gospodą? To znaczy… czy ja wiem? Faktycznie tam droga się kończyła i coś tam było, ale wie pani doktor, jak sytuacja z tamtym potworem wyglądała. Nie chciałem sprawdzać niczego takiego, bo parę razy już w ten sposób wróciło mnie na skrzyżowanie szlaków, gdzie srałem pod siebie. Z tego powodu też sądziłem, że jestem tam uwięziony, dopóki tamten potwór mi nie pokazał, że… to tak nie do końca. Całkiem możliwe jednak, że jeśli mówimy o tym samym miejscu, idzie tamtędy przejść bez konieczności fatygowania się na wschód.

BA: Kończąc zatem rozmowę o drogach, z tego, co pan mówi, rozumiem, że sam Szlak odciętych głów nie zrobił na panu niemal żadnego wrażenia? On na północy…

62: Tak, rozwidla się i prowadzi na północ oraz północny wschód. Sam szlak, pani doktor, jak szlak; każdy jest inny, bo być musi, ale jeśli chodzi o jakąś dziwaczność, to jedyne co, miał dziwną nazwę. Poza tym było to, oprócz skrzyżowania, chyba jedno z najnormalniejszych miejsc. W zasadzie nie mam pojęcia, skąd te nazwy szlaków. Rozumiem, powiedzmy, nazwy innych miejsc, ale nazwy szlaków nie mają żadnego jasnego sensu. Z drugiej strony, pani doktor, pewnie jednak jakiś sens mają, ale ja go znać tak naprawdę nie chcę. Nie wiem, co Izaura miała na myśli, bo, jak wczoraj powiedziałem, mapa w większości zbudowana jest na podstawie jej informacji.

BA: Dobrze. Przejdźmy do tych innych miejsc. Podam panu listę z pana mapy…

62: Od razu zaznaczam, pani doktor, iż nie widziałem nigdy żadnego Posągu ku czci ługu. To ona kazała mi tam iść. Próbowałem znaleźć przejście w tamto miejsce, ale tamta przepaść jest niemożliwa do pokonania. Z daleka nie da się przejrzeć przez tamte krzaki.

BA: Skoro zaczął pan mówić o tamtym posągu, kto i co panu powiedział na jego temat?

62: Ona, oczywiście! Izaura! Słyszałem jej szepty nocą, gdy było ciężko. Opowiadała mi o tym, jaką była bohaterką. Ludzie ją czcili, ale ona tego nie chciała. Sam nigdy tam nie byłem, tak jak na Zamarłym trzęsawisku, jak przed momentem wspomniałem, ale ona mi je pokazała w snach. Była to najgorsza cisza i zastój. Żadnego odgłosu, żadnego wiaterka. Tylko cisza i stojąca woda. Jedynym dźwiękiem byłeś ty i to powodowało przerażenie, bo jeśli coś tam się czaiło, to zawsze wiedziało, gdzie dokładnie jesteś i co robisz.

BA: Jutro przesłucham pana co do tej całej… Izaury, ale dzisiaj pozostańmy przy lokacjach. Tak, wiemy o przepaści i problematyce uzyskania fizycznego dostępu do tamtego miejsca, a także trudności w jego zdalnym zobrazowaniu z uwagi na zagęszczenie roślinne. Mówi pan, że Izaura pokazała panu trzęsawisko, a następnie pomogła nanieść je na mapę. Dlaczego jednak nie pokazała panu, jak posąg wygląda ani jaki jest jego cel, bo zakładam, że skoro chciała, by osiągnął pan tamtą lokację, jego cel wykraczał poza funkcję… kulturalną.

62: Nie pokazała mi posągu ani drugiej lokacji, która jest na mapie, a do której nawet nie chciałem iść z powodu potwora, czyli Siedziby Izaury. Powiedziała, gdzie posąg jest, i stwierdziła, że muszę się tam dostać, żeby pomóc jej odzyskać ciało, by mogła wrócić i naprawić to miejsce. Była naprawdę dostojną, heroiczną kobietą, i bardzo chciałem jej pomóc, ale nie wiedziałem, jak pokonać tamtą przepaść. Było mi bardzo samotnie, więc chciałem to zrobić jak najszybciej, ale ptakiem nie jestem, więc… fizyka wygrała.

BA: Przejdźmy dalej na tę chwilę. Proszę mi opowiedzieć o Gospodzie pod niczym. Rozumiem, że to tam spędzał pan większość czasu?

62: Stary przybytek, nad którym pracowałem, ile się dało, żeby się nie rozpadł. Sporo mchu, próchnica drewna, robactwo, ale wytrzymał długo, no i teraz powinien wytrzymać jeszcze dłużej. Właściwie gospoda tamta przez to napawa mnie do teraz wielką satysfakcją. Nazwałem tamten przybytek chyba dobrze. W środku są beczki z nieskończonym piwem i miodem, a także spiżarnia z chlebem, którego też nie ubywa. Całkiem dobrej jakości. Większość czasu tam spędziłem na konserwacji i piciu. To pozwoliło mi tak długo tam przetrwać. Bałem się opuszczać tamto miejsce, ale, jak wiecie, kilka razy mi się zdarzyło, bo szło zwariować od samotności i ciągle tego samego przed oczami. Efekt? Przez większość czasu cuchnąłem moczem! Wiem, że brzmi to niezbyt elegancko, ale nie ma co tutaj się oszukiwać. Całe tamto miejsce jest przeklęte i w porównaniu z tym moja sytuacja higieniczna nie miała żadnego znaczenia.

BA: Ostatnia lokacja na tę chwilę, czyli… Zimne źródła. Co może pan opowiedzieć o tamtym miejscu?

62: Właśnie do tego dążyłem: chciałem się w końcu umyć jak człowiek. Jak wiecie, często tam pada, więc potem już tylko z deszczówki korzystałem. W gospodzie było sporo wiader, więc nie było z tym większego problemu. O Zimnych źródłach wiedziałem od Izaury. Był to dosyć ciepły wieczór, więc napełniłem kilka dzbanków piwem, wziąłem chleb i tam poszedłem. Było jak na filmach japońskich, ale woda zimna. Niewiele myśląc, zbadałem kijem głębokość i twardość podłoża, a potem rozebrałem się do naga i położyłem w jednym źródle. Piłem i oglądałem nieliczne gwiazdy, które dało się zobaczyć przez smoliste chmurzyska. Bardzo mnie to odprężyło. Woda była zimna, stojąca, ale mimo to… sprawiła, że poczułem się tak odprężony, że zasnąłem. Koło 6 rano według zegarka⁴ poczułem się nieco ściśnięty, jakby ktoś koło mnie leżał. Nie jedna osoba, ale kilka… aż otworzyłem oczy. W źródełku, w którym leżałem, znajdowało się chyba z osiem ściśniętych ze mną osób. Były czyste, nagie i miały zamknięte oczy. Myślałem, że to sen, ale uszczypnąłem się parę razy i zabolało, więc dopadł mnie szok. Nie wiedziałem, kim oni są! To byli ludzie w moim wieku, czterdziestoletni, cztery kobiety i chyba trzej mężczyźni. Próbowałem do nich przemówić, ale nie reagowali, więc zacząłem klepać po ramieniu kobietę najbliżej mnie, ale też nie reagowała. Otworzyłem jej powieki i wtedy do mnie dotarło. Miała trupie oczy. Wszyscy byli trupami, dobrze zachowanymi, nieśmierdzącymi, a ja leżałem ściśniętymi z nimi w źródle! Inne źródła były puste, więc cokolwiek to zrobiło, działało przeciwko mnie! Nie mam jednak cienia pojęcia, co to mogło być. W panice wygrzebałem się ze źródła, wziąłem, całe szczęście, ubrania, ale ich nie zakładałem; biegłem na golasa, biegłem, biegłem i raz jeszcze biegłem, aż dotarłem do gospody, gdzie zszedłem do piwnicy i zapiłem się tak mocno, że straciłem przytomność i obudziłem się wieczorem!

BA: Dziękuję za dzisiejszą rozmowę. Jutro będziemy kontynuować przesłuchanie, tym razem ze skupieniem na osobie Izaury. Do zobaczenia!

Przesłuchanie dobiegło końca. Intruz-62 został odprowadzony do celi, gdzie podano mu łagodny środek uspokajający. Przed snem mężczyzna poprosił o możliwość zapewnienia na noc oświetlenia w jego pokoju, na co wyrażono zgodę.

Cyfrowa rekonstrukcja witrażu na podstawie fragmentów odzyskanych z miejsca oznaczonego na mapie Intruza 62 jako Siedziba Izaury.

W dniu 19.09 kontynuowano przesłuchanie z 18.09.1995 r.

BA: Dzień dobry, panie Arturze. Naszym ostatnim przystankiem jest kwestia Izaury, osoby, o której wspomniał pan kilkakrotnie podczas wczorajszego przesłuchania. Zacznijmy od samego początku: w jakich okolicznościach po raz pierwszy wszedł pan w kontakt z Izaurą?

62: Dzień dobry, pani doktor. Tak naprawdę po raz pierwszy było to, gdy uciekałem przed Punitorem. W chaszczach wydawało mi się, że słyszę jakiś szept. Wtedy nie miałem cienia podejrzenia, że źródło tego szeptu może znajdować się poza moją głową, ale gdy później zaczęliśmy oficjalnie rozmawiać, wszystko stało się jasne. Ten pierwszy szept powiedział: nie jesteś jego celem; Punitor cię tylko pogonił. albo coś w ten deseń.

BA: Kim jest Punitor⁵?

62: Och! No tak, zapomniałem, że przecież nie wiecie, o co chodzi. Otóż ona, Izaura, tak nazywała tego jeźdźca w czarnym kapturze. Gdy później zaczęliśmy rozmawiać, opowiedziała, że on czeka na nią na tamtym szlaku, żeby się na niej zemścić za coś, czego ona sama nie rozumie. Ponoć jest tak rozwścieczony za coś, co ona rzekomo mu uczyniła, że nie patrzy na to, kto wejdzie na Szlak ostatniego pochodu; każdy jest dla niego wrogiem, kto wejdzie na tamten szlak, ale jeśli w porę się z niego zejdzie, Punitor to daruje.

BA: Wczoraj powiedział pan jednak, że Punitor pana złapał i choć do łagodności było mu daleko, pomógł panu odnaleźć drogę do wyjścia z Przestrzeni Digamma.

62: Pani doktor, obudziłem się u świtu, ściskając gołe trupy w miejscu, które nie powinno istnieć! Oczekuje pani doktor, że będę się kłócił o rzetelność tego, co jakiś szept mi powiedział? Potwór raz mnie pogonił, a drugim razem złapał za chabety i wypierdolił jak worek z ziemniakami przed bramą wyjściową. Nie dość zatem, że mnie nie zabił, oddalił się od swojej nominalnej trasy, więc czy jest taki zły, jak Izaura twierdziła? Nie wiem!

BA: Czyli jednak, pomimo wzbudzenia ogólnego zaufania, wątpił pan, a przynajmniej teraz wątpi w wiarygodność tego, co mówiła?

62: Pani doktor, nie wiem, co o niej sądzić. Mówiła mi do ucha słodkie słówka. Opowiadała o tym, jak wynagrodzi mi, nie tylko pieniężnie, że wyrażę się uprzejmie, moje trudy, jak mnie wesprze i że kiedy pomogę jej odzyskać ciało, ona pokona Punitora, przywróci chwałę całemu tamtemu miejscu i uczyni ze mnie swoją prawą rękę. Wiem, że to dziecinnie naiwne, ale wie pani doktor, że miałem ciężką sytuację w rodzinie. Potrzebowałem chwili odpoczynku, pewnej odskoczni. Wybrałem się na spacer do dziczy i… chyba byłem wtedy podatny. Może dlatego tak mocno we wszystko jej wierzyłem, ale z każdym dniem staje się teraz bardziej krytyczny wobec tego, co od niej usłyszałem.

BA: Czy coś szczególnego sprawiło, że dał pan wiary szeptowi Izaury? Rozumiem bowiem, że tylko w ten sposób się z panem kontaktowała.

62: Niezupełnie. To znaczy na jawie były tylko szepty. Moje myśli rozmawiały z jej szeptami; nie musiałem nawet otwierać ust. We śnie, który pojawił się potem… była olśniewającą kobietą w kwiecie wieku, zero makijażu, ale naturalne piękno i zgrabność wykraczająca poza najrozkoszniejsze fantazje. W snach… nie muszę mówić wprost, co robiliśmy, więc pozwoli pani doktor, że przejdziemy do jawy. Otóż drugi raz, gdy usłyszałem szept, był kiedy zobaczyłem gospodę. Powiedziała: klucz do piwnicy leży w dziupli najciemniejszego z okolicznych dębów. Przeszukałem okolicę i wkrótce miałem w rękach klucz. To był ten moment, gdy z etapu hm, to dziwne przeszedłem w etap o cholera, to naprawdę się dzieje! Przez pierwsze dwa tygodnie rozmawialiśmy całymi dniami. Staliśmy się nierozłącznymi przyjaciółmi; powierzyłem jej wszystkie sekrety. Mówiła, że nie może się doczekać, aż wreszcie osobiście mnie pozna, bo jestem wszystkim, czego pragnie. Usłyszałem niedługo po tym, jak płacze. Od słowa do słowa powiedziała, że jedynym sposobem, bym mógł ją oswobodzić, jest dotarcie do Posągu ku czci ługu i otwarcie z zewnątrz drzwi, za którymi jest zamknięta. Wtedy pomogła mi nanieść te wszystkie pozycje na mapę. Choć wiele dni szukałem jakiegoś przejścia w tamto miejsce, nie udało mi się nic znaleźć. Jedna wielka przepaść, pani doktor. Traktowała mnie coraz chłodniej, mówiła coraz bardziej lakonicznie, no i sny z nią też ustały. Na tydzień, nim opuściłem tamto miejsce, powiedziała, że nie chce ze mną rozmawiać, bo wie, że nigdy jej nie uwolnię i nigdy nie będzie mogła być razem ze mną, więc przez brak rozmów będzie to dla niej /znośniejsze cierpienie//. Wie pani doktor, ledwo co ją znałem, ale w tamtym miejscu ułamek iluzji jakiegoś normalnego towarzystwa był na wagę złota, a co dopiero towarzystwa kogoś, kto cenił cię tak, jak żona powinna.

BA: Na tym wasz kontakt się zakończył? Nie skontaktowała się z panem nawet po sytuacji z Zimnych źródeł? Podczas pierwszego przesłuchania stwierdził pan, że nie wiedział pan o możliwości opuszczenia tamtego miejsca. Czy Izaura, która przecież pomogła panu stworzyć mapę, nie wskazała wyjścia?

62: Nie… może sama nie wiedziała, pani doktor… Nie chcę jej bronić, ale… naprawdę jej ufałem… Potem była nieznośna cisza, jak na Zamarłym trzęsawisku, które widziałem w swoich snach. Po tamtej ostatniej jej wypowiedzi nigdy już nic od niej nie usłyszałem ani jej nie zobaczyłem we śnie.

BA: Na koniec proszę mi jeszcze wyjaśnić jedno. Na mapie jedno z miejsc, o których wczoraj rozmawialiśmy, nazywa się Siedziba Izaury. Potwierdziliśmy odnalezienie w tamtym rejonie ruin niewielkiej kapliczki, nawet nie kaplicy, więc o ile mówimy o tym samym, nie jesteśmy pewni, w jaki sposób miejsce tamto mogło być czyjąkolwiek siedzibą. Czy jest pan w stanie to wyjaśnić?

62: Ona twierdziła, że całe tamto miejsce jest zmienione, ponieważ ona jest zamknięta w Posągu ku czci ługu, ale nie, nie powiedziała nigdy kto i za co ją tam zamknął, tylko to, że wszystko jest spaczone z tego powodu i gdy zostanie uwolniona, przywróci ład całej krainie. Nie wiem, jak kapliczka może być siedzibą; może kiedyś była częścią większej konstrukcji albo po prostu w obecnym stanie naprawdę jest czymś inny, niż być powinna. Przykro mi, pani doktor, ale nie umiem tego wyjaśnić.

BA: Dziękuję. Myślę, że poruszyliśmy wszystko, co powinniśmy.

62: Tak, cóż, wolałbym tego nigdy nie przeżyć, ale skoro już byłem zmuszony, oby to, co przeżyłem, miało jakieś znaczenie. Mnie to wszystko nauczyło, że jednak moje miejsce jest w domu, gdzie zamierzam dzisiaj wrócić i naprawić, co się da z tego wszystkiego, chociaż pewnie uznali mnie za zaginionego albo gorzej… Nieważne. Przepraszam za obarczanie pani doktor moimi problemami… Po prostu wolałbym tego nigdy nie przeżyć, ale nie da się tego zapomnieć; pamięć jest, jaka jest.

BA: Myślę, że wkrótce problem ten dobiegnie końca. W każdym razie dziękuję za cierpliwe odpowiedzenie na wszystkie moje pytania. Z mojej strony to wszystko, zostanie pan dzisiaj zwolniony do domu. Do widzenia!

Intruzowi 62 zaaplikowano preparat amnezyjny G-2, po czym umieszczono go w szpitalu psychiatrycznym na okres trzymiesięcznej obserwacji, po której został przekonany o tym, że doświadczył silnego załamania nerwowego. Następnie mężczyzna został zwolniony do domu i wydano mu spreparowaną dokumentację potwierdzającą przekazaną mu wersję zdarzeń z okresu faktycznego przebywania w Przestrzeni Ϝ, pod opieką Autorytetu oraz pod opieką lekarską w szpitalu psychiatrycznym.

Dodatek B: Raport z incydentu PL-008-IR.

(+) Otwórz dokument

(–) Zamknij dokument

W dniu 29 listopada 1999 r., o godzinie 22:29 poprzednia Stacja 1, mieszcząca się w tym miejscu, co obecna, została zniszczona wskutek eksplozji, której przyczyną był wybuch granatu zaczepnego PRB 8 w składzie butli gazowych przeznaczonych do obsługi kuchni S-01. Z uwagi na szereg niepokojących wiadomości otrzymanych ze stacji drogą pneumatyczną Główny Badacz zadysponował o godzinie 22:03 z PT-008 MDS Mike-11, Dżokejów, do rozpoznania i zabezpieczenia sytuacji, która może mieć tam miejsce. MDS Mike-11 stwierdziła dostrzeżenie w oddali eksplozji o godzinie 22:29, a o godzinie 22:35 dotarła na miejsce tragedii, gdzie po trwającej godzinę akcji ratunkowej stwierdziła, że wszyscy pracownicy stacji zginęli wskutek fali uderzeniowej, zawalenia się elementów konstrukcyjnych budynku albo od poparzeń bądź zatrucia dymem. Większość elementów konstrukcyjnych została podniszczona, co przed reaktywacją stacji w dniu 2 stycznia 2000 r. wymagało przeprowadzenia gruntownych prac remontowych. W następstwie incydentu zrewidowano protokoły dotyczące bezpieczeństwa pożarowego w stacjach podlegających PT-008 i wprowadzono odpowiednie zmiany do Stacji 2. Poniżej przedstawiono w kolejności chronologicznej wiadomości otrzymane przez sekcję poczty pneumatycznej PT-008 ze Stacji 1 w dniu 29 listopada 1999 r., w godzinach od 20:05 do 22:23.

Ze względu na niezachowanie się wiadomości wychodzących zostały one zrekonstruowane na podstawie wspomnień Głównego Badacza i pracowników sekcji poczty pneumatycznej, którzy brali udział w komunikacji ze Stacją 1.

Wiadomość z S-1, godz. 20:05 | Nadawca: st. chor. sztab. Artur Dobrowolski, kierownik ochrony⁶

Melduję, że zespół terenowy ds. badań geograficzno-historycznych (trzyosobowy ZTBGH) o godzinie 20:00 powrócił do S-1 po trwających trzynaście godzin badaniach na L-4. ZTBGH dokonał odkrycia zachowanego szkieletu ludzkiego w trzęsawisku wraz z nieznanym dokumentem, który obecnie poddawany jest chemicznym zabiegom oczyszczającym celem ujawnienia jego treści. Szkielet został zabezpieczony. Z uwagi na brak możliwości wnosimy o dyspozycję lekarza medycyny sądowej do zbadania denata, albo o podjęcie działań mających na celu transport zwłok do placówki, gdzie zostanie przeprowadzona na szkielecie diagnostyka pośmiertna. Sekcja geograficzno-historyczna we własnym zakresie dokona zbadania pozyskanych dokumentów, chyba że kadra zarządzająca zdecyduje inaczej.

Proszę o pilną odpowiedź.

Główny Badacz przyjął wiadomość i niezwłocznie sformułował odpowiedź wysłaną o godzinie 20:18. Główny Badacz nie zmienił decyzji sekcji geograficzno-historycznej S-1 w zakresie badania dokumentacji, a względem ekspertyzy lekarskiej z uwagi na przewidywane ryzyko, iż transport zwłok, znalezionych w warunkach trzęsawiska sposobem pozbawionym możliwości wykorzystania środków elektrycznych do transportu, narazi szczątki na uszkodzenia mogące utrudnić albo uniemożliwić uzyskanie wiarygodnych rezultatów diagnostyki pośmiertnej, wobec czego poproszono S-1 o umieszczenie zwłok w chłodni do czasu dyspozycji lekarza medycyny sądowej z Placówki 052, czego termin zakreślono wstępnie na dwa dni.

Godz. 20:38

Przyjąłem. Zwłoki zostały umieszczone w chłodni, a proces oczyszczania dokumentów dobiega końca; przewidujemy uwidocznienie treści po godzinie 21:00. Uprzejmie proszę również o możliwość przeprowadzenia konsultacji osobistej z psychologiem lub lekarzem psychiatrą z uwagi na wyraźnie pogorszony stan psychiczny członków ZTBGH; pozostali członkowie stacji, czyli osiemnaście osób wraz ze mną, jednogłośnie wyrażają zaniepokojenie stanem zdrowia psychicznego i zdolnością do współuczestniczenia z członkami ZTBGH w życiu stacji.

Główny Badacz w trybie natychmiastowym zażądał od st. chor. sztab. Artura Dobrowolskiego szczegółowych informacji na temat domniemanych problemów natury psychicznej wśród członków ZTBGH. Po zasięgnięciu drogą telefoniczną rady lekarza psychiatry z Placówki 052 Główny Badacz dołączył do wiadomości zalecenie, by w razie podejrzenia jakiegokolwiek zagrożenia ze strony członków ZTBGH st. chor. sztab. Artur Dobrowolski dokonał zamknięcia magazynu broni, a jeśli to konieczne — również odosobnienia członków ZTBGH w bezpiecznym pomieszczeniu bądź nawet ewakuacji stacji, aczkolwiek przy akceptowaniu tego, co członkowie ZTBGH mówią, i unikaniu ich antagonizowania. Daleko idąca ostrożność podyktowana była świadomością tego, że wielu pracowników z różnych powodów nie było w stanie funkcjonować w Przestrzeni Ϝ przez okres dłuższy niż 30 dni, co wielokrotnie spowodowało mniejszej wagi incydenty wymuszające specyficzne ukształtowanie toku pracy i rotacji pracowników S-1 oraz S-2. Niemniej z uwagi na dotychczasowy brak poważniejszych incydentów i fakt, że przed przydzieleniem do pracy w stacji pracownicy przeszli specjalne badania lekarskie i psychologiczne, Główny Badacz postanowił wstrzymać się z wezwaniem lekarza psychiatry do czasu uzyskania dokładniejszych informacji na temat zastrzeżeń wskazanych w wiadomości. Wiadomość do S-1 wysłana została o godzinie 20:51.

Godz. 21:06

Zamknąłem magazyn broni i przekazałem informacje pozostałym członkom stacji. Członkowie ZTBGH po przybyciu do S-1 zaczęli wykazywać sprzeczną z poznanym ich charakterem impulsywność oraz agresywność w rozmowach. Zapytani, przykładowo, przez kierownika badań, bez przekąsu, jak się czują po trzynastu godzinach ciężkiej pracy i czy chcą odpocząć, jednogłośnie zarzucili mu dupkowatość i stwierdzili, że praca zajmuje, ile zajmuje, ale co może wiedzieć biurokrata; przyciśnięci przez resztę kadry udali się do jadalni, gdzie przebywają do teraz, aczkolwiek jeśli uznam, iż sytuacja się nie zmienia, z pomocą pozostałych zamknę ich w składzie do czasu przybycia specjalistów.

Bardzo zaniepokoiła mnie ich reakcja przed momentem, gdy laborant obwieścił, że pozyskany dokument nadaje się już do odczytu. Stwierdzili, że dokument tamten trzeba zniszczyć, bo i tak nic zapewne nie wniesie, a spowoduje tylko stratę czasu na jałowe badania. Kierownik badań oznajmił, że decyzja o wartości badawczej dokumentu należy do niego, w odpowiedzi na co członkowie ZTBGH go wyśmiali i zarzucili mu brak kompetencji, a także wystosowali przeciwko niemu groźby.

W reakcji na wiadomość Główny Badacz zadecydował o zmobilizowaniu MDS Mike-11, by jednostka znajdowała się w gotowości do ewentualnej neutralizacji zagrożenia stwarzanego przez członków ZTBGH. Po konsultacji telefonicznej z lekarzem psychiatrą Główny Badacz wydał polecenie natychmiastowego odosobnienia członków ZTBGH i wezwał lekarza psychiatrę do osobistego stawiennictwa w PT-008 wraz z lekarzem medycyny sądowej przed ich dyspozycją do S-1. W wiadomości wysłanej do S-1 Główny Badacz poinformował st. chor. sztab. Artura Dobrowolskiego o tym, że MDS Mike-11 czeka w gotowości w razie intensyfikacji sytuacji.

Godz. 22:23

Informuję, że członkowie ZTBGH wdali się w bójkę z funkcjonariuszami ochrony, którym rozkazałem dokonać odosobnienia grupy od reszty członków stacji. Z wykorzystaniem samego widoku broni palnej zdołaliśmy tymczasowo spacyfikować sytuację i przymusowo zamknąć członków ZTBGH w składzie. Jeżeli to możliwe, proszę o dyspozycję Mobilnej Drużyny Specjalistycznej z uwagi na widoczną coraz większą zaciekłość członków ZTBGH oraz ich zdolność do wyrządzenia poważnych szkód w stacji, choćby poprzez uszkodzenie przedmiotów znajdujących się w składzie.

Członkowie ZTBGH zarzucają nam, albowiem słychać ich krzyki, że spółkujemy ze złymi ludźmi, że powinniśmy zaufać Izaurze. A tamten dokument jest stworzony przez jej przeciwnika politycznego z czystej zawiści. Z uwagi Okazuje się, że członkowie ZTBGH posiadają g r a n a t. Wysyłam dokument pocztą pneumatyczną i rozpoczynam ewakuację stacji!

(Transkrypt drugiej przesyłki).

Skierujcie spojrzenia na tę sukę, która zmanipulowała wielu mężów, odkąd ledwo co od piersi ją świętej pamięci matka odstawiła była. Było mówione na dworze, by baczyć na tamtą kurwę i nie były to tylko zastrzeżenia służby ni poddanych, a i samych członków rodu władającego. Płaczę w tej chwili ja, stary bezużyteczny człek, który nie usłuchał był młodego później księcia władającego, że jego siostra spiski a intrygi knuje zawczasu, albowiem była to szansa, choćby i mała, by za sprawą rygoru księżniczka się jeszcze opamiętała. Drogi książę, na którego wyrok siostra rodzona wydała za to, że do władzy był wybrany, ale i człekiem był przyzwoitym, na pewno zacniejszym i mądrzejszym, niżeli jestem ja, wybacz, albowiem ja, twój sługa, zawiódł był i zwierzyną łowną dzisiaj jest, co klęską jest małą w porównaniu z tym, jak ty skończyłeś. Nie wiem, jak długo przeżyję, bo drogi te stare kości jeszcze trochę przed sobą mają, a szlakami teraz powstańcy dawni ganiają i mnie szukają!

Ostawię ukryty stary pergamin, który przetrwa dużo, by może pokolenie późniejsze wiedziało, jaka jest PRAWDA, ale będę treściwie pisał, bo czasu na rozwlekłość właściwą grafomanom nie mam i mieć już nie będę! Jeno powiem tym, co czasu mogą nie mieć albo cierpliwości: IZAURZE NIE WOLNO ZAUFAĆ! Ta kurwa po śmierci rodziców, gdy brat objął był tron, umówiła się z trzema amantami oficerskimi, by go zabili we śnie, a więc ci go wyciągnęli byli i powiesili za oknem zamku, co by upozorować, jakoby targnął się był z sukcesem na życie własne! Widziała to była służba, lecz nie zareagowała, póki przyjaciele księcia na nią nie nacisnęli. Jak pisałem wyżej, tamta szmata od małej knuła intrygi i spiski, i wielu pomordowała była, nim pełnię wieku osiągnęła, ale nikt tego nie oficjalnie widział, a ci, co widzieli, byli uznawani za krnąbrnych i niektórych potem kat uczył sztuki milczenia w lochu. Jak wyszło było na jaw, co się dzieje, lud w powstanie się rzucił i ja do ludu przystanąłem przeciwko tamtej kurwie i jej trzem amantom. Jednemu w sraczu rozprułem brzuch, a drugiego ludzie żywcem spalili, ale trzeci był dowódcą najwyższym wojska, więc się chronił dobrze i wojakami otoczył zamek, a ona w tym czasie wertowała moje księgi, których czytać nie wolno, a co dopiero tamtej KURWIE! PRZYDUPASY ZBUDOWAŁY JEJ KAPLICZKĘ! Rzucała, aby powstańców powstrzymać, klątwy na ludzi, jedna po drugiej, rzucała klątwy i na pola, na ziemię tak okrutne i tak nieumiejętnie, że Ziemia wyrzekła się była tej krainy i od niej odseparowała, i wszyscy zostaliśmy tu uwięzieni! Przecież to było dziecko, od niedawna fizycznie dorosłe, ale psychicznie ani nie człowiek, a wrodzona podłość i blamaż w jednym. Klątwy, zamiast jej pomagać, jeno zniszczyły krainę, bo nie wiedziała była, jak ich używać, a gdy sięgnęła była po tomiszcza, które ukryte były w najmroczniejszej części mej biblioteczki, wypuściła coś paskudnego, nienamacalnego, co zburzyło na łeb ostatniemu amantowi zamek! Wypełzła sama, cudem — ale niezasłużonym! Wtedy wziąłem ją i zakląłem w posągu, do którego drogę potem zniszczyłem, żeby cierpiała po wsze czasy, nie mogąc zdechnąć! Zyskała jednak szmata była zdolność do telepatii przez maczanie palców w moich księgach i ciągle napastowała mnie oraz mieszkańców bluźnierstwami oraz kłamstwami, obracając jednego przeciwko drugiemu. Spaczona klątwami kraina, z której nie da rady uciec, zabija i odbiera chęć do życia. Codziennie ktoś odbiera sobie życie, codziennie ktoś kogoś morduje, bo nie umiemy pozbyć się jej z głów, ale śmierci łaski jej nie udzielę, bo zadbałem o to, by nikt, nawet ja, nie mógł tam dotrzeć — gdybym tylko przewidział wszystkie tego skutki, dałbym jej jednak śmierci zaznać.

To, co umiałem bez mych ksiąg pomocy zrobić, żeby krainę odżywić, uczyniłem byłem, ale stało się coś gorszego. Pod tamtej kurwy dowodzeniem część powstańców przeciwko nam się obróciła, mordując każdego: dziecko, kobietę, mężczyznę, nawet chorych. Chcą, żebym się ujawnił i przywrócił tamtą kurwę do normalności. Obrócili resztę wsi, żeby mnie znalazła, bo będą mordować każdego dnia kogoś innego. Obawiam się, że jedyne, co mogę zrobić, to za karę, za swoją głupotę dawną, gdy Izaura była młoda, oddać się śmierci dla rozwiązania, które teraz mnie natchnęło: powstańcy odnajdą mnie i mord zakończą, a ród Frommów zawsze w przyjaźni żył ze śmiercią i myślę, że zdołam ją przekonać, by wzięła moje życie i oddała je temu, który między innymi przeze mnie zginął. Wiem, gdzie leży książę, i wierzę, że jeśli kiedykolwiek przyjdzie komuś zadać tamtej kurwie śmiertelne pchnięcie, za wszystko, co uczyniła nie tylko jemu, ale całej naszej krainie, to winien to być jej własny brat. Wierzę, że Ziemia pozwoli tej niegdyś pięknej krainie wyzbyć się setek klątw na nią rzuconych i przywróci ją do reszty świata na nowo, ale pierw sprawiedliwości winno stać się zadość!

Ku chwale dawnej światłości naszego dworu, dobrej rodziny książęcej i wszystkich wspomnień, które tu dzieliłem z moją świętej pamięci żoną Sonią!

— Timas Fromm, dworu doradca od sztuk tajemnych

Zdjęcie odwrotu otrzymanego dokumentu.

Do momentu otrzymania od MDS Mike-11 informacji o katastrofie S-1 PT-008 wysłała o godz. 22:28 potwierdzenie odebrania wiadomości i prośbę o informowaniu na bieżąco o stanie sytuacji w S-1, na które odpowiedź nie przyszła, aczkolwiek które najprawdopodobniej dotarły do S-1 przed eksplozją z uwagi na nieodnalezienia żadnych przesyłek w przewodach poczty pneumatycznej łączących PT-008 z S-1.

Przypisy

◀ RPC-PL-007 RPC-PL-008 RPC-PL-009 ▶

wersja strony: 26, ostatnia edycja: 01 Dec 2021 23:49

Edytuj Oceń (+4.3) Tagi Dyskutuj (1) Historia Pliki Drukuj Narzędzia + Opcje

Autorytet RPC

Badania, Ochrona, Przechowywanie

Inne interesujące projekty

Wikiwood

My, media

welcome

The Special Ed Wiki