RPC-PL-024 - Autorytet RPC

RPC-PL-024

Raporty RPC — seria polska » RPC-PL-024

Gniew Gobi

tagshow

5 (3)

Rejestracja Porządku Centralnego: PL-024

Ryzyko przechowalnicze: Gamma

Poziom zagrożenia: Pomarańczowy

zagrożenie grupowe

zagrożenie regresją mentalną

zagrożenie świadomością

zagrożenie toksyczne

zagrożenie tytaniczne

Protokoły przechowalnicze: Obszar RPC-PL-024 podlega całkowitej izolacji fizycznej od reszty terytorium Mongolii. Zakazuje się wykonywania wszelkich lotów w przestrzeni do 2 km od centrum obszaru, a także wykonywania zdjęć obszaru przez satelity nienależące do Autorytetu lub podmiotów upoważnionych.

Wraz z administracją publiczną Mongolii oraz natywnymi mieszkańcami Pustyni Gobi prowadzi się politykę profilaktyczną, przeciwdziałającą dostępowi osób i podmiotów prywatnych do RPC-PL-024-1. W szczególności działalność ta polega na kształtowaniu czysto folklorystycznego znaczenia tzw. mongolskich robaków śmierci w opinii publicznej — gatunek E. mortiferum należy uznawać za kryptydę. Ponadto aktywnie należy dyskwalifikować ewentualne obserwacje instancji RPC-PL-024-1 dokonane przez sferę publiczną i uznawać takie zdarzenia za mylne identyfikacje fauny faktycznie zamieszkującej region.

Co tydzień w oznaczonych szczelinach, pomieszczenia piwnicznego, posiadłości głównej RPC-PL-024 należy umieścić równomiernie rozdzielone 3600 kg mięsa wieprzowego albo 4100 mięsa wołowego, albo 5800 mięsa drobiowego. Wzbrania się wykorzystywania jakiegokolwiek innego typu mięsa i pożywienia, a także nawiązywania z instancjami RPC-PL-024-1 wszelkiego kontaktu; zaleca się utrzymywanie odstępu co najmniej trzymetrowego od każdego osobnika.

W sytuacji:

spryskania przez instancję RPC-PL-024-1 osoby jadem:
- α — niezwłocznie zaaplikować ofierze antytoksyny, podłączyć do wentylatora mechanicznego i najszybciej, jak to możliwe, przekazać lekarzowi toksynologowi w celu przeprowadzenia leczenia;
- β — postąpić jak w punkcie niżej, a także niezwłocznie powiadomić o tym fakcie Głównego Badacza i kierownika Laboratorium Protokolarnego w Placówce 199;
wpływu doniesienia na temat ofiary spryskania jadem β znajdującej się w stanie quasi-letargu — na miejsce niezwłocznie zadysponować zespół lekarzy specjalistów: toksynologa, neurologa, anestezjologa i psychiatrę do zabezpieczenia takiej osoby i przetransportowania jej do Placówki 199 w Ułan Batorze, w celu poddania jej badaniom i opracowania metody leczenia;
zaobserwowania osobnika E. mortiferum w miejscu innym niż obszar RPC-PL-024 — dokonać niezwłocznego umieszczenia ww. ilości mięsa w oznaczonych szczelinach, w piwnicy, głównej posiadłości RPC-PL-024.

Opis: RPC-PL-024 to opuszczony obszar pustynny o polu ok. 2,5 ha, o współrzędnych geograficznych 43° 20' 18" N; 108° 11' 49" E, obejmujący 2 ha sadu jabłkowego i 0,5 ha dróg, jednopiętrową posiadłość mieszkalną oraz szopę. Obszar ten został oddzielony od reszty regionu blaszanym ogrodzeniem i uznany przez lokalne plemię nomadów za tabu. Obecnie jest on zabezpieczony przez Placówkę Terenową 199, a ogrodzenie zamieniono na żelbetowe.

Zjawiska anomalne zaobserwowano względem samego obszaru RPC-PL-024 oraz pomieszczenia piwnicznego posiadłości. Zaznaczyć należy, iż w latach 30. XX wieku posiadłość została opuszczona i od tamtej pory nie była poddawana żadnym pracom konserwacyjnym. Po pozyskaniu obiektu w roku 1948 przeprowadzono minimalne prace architektoniczne celem zabezpieczenia budynku do celów badań.

Do obszaru lgnie obecnie około 120 osobników Eisenia mortiferum, gatunku znanego w folklorze gobijskim jako „robak śmierci”. Osobniki te, co do zasady, nie przejawiają agresji względem ludzi. Poszczególne instancje zwykle spędzają w pobliżu obiektu kilka godzin w porze nocnej, rzadziej w dziennej. Ustalono, iż im osobnik dany jest głodniejszy — co wyraża spadek intensywności koloru jego ciała — tym bardziej skory jest on oddalić się od RPC-PL-024. Szczegóły na temat gatunku w Suplemencie II.

Po odkryciu obiektu dokonano jego przeczesania i ustalenia, że doszło w nim do morderstwa co najmniej 38 osób, których ciała zostały rozczłonkowane i umieszczone w szczelinach znajdujących się w litej skale opatulającej pomieszczenie piwniczne posiadłości głównej. Zwłoki przeanalizowano w zakresie fragmentarycznych szczątków ujawnionych przez kryminalistyków Autorytetu i rozróżnionych na podstawie analizy genomu DNA. Wciąż jednak nie określono zmiennych, które obniżyły tempo rozkładu ciał. Przypuszcza się, iż bliska obecność RPC-PL-024-1, a dokładniej — pokrywającego instancje śluzu — wpłynęła na złagodzenie mikroklimatu pomieszczenia. Nie stwierdzono jednak, jakoby przebywanie w posiadłości RPC-PL-024 zagrażało zdrowiu czy życiu. Zbadanie tej hipotezy wymaga jednak, obecnie nieziszczalnego, pozyskania próbki śluzu do celu analizy jej reaktywności ze składnikami powietrza i wpływu długoterminowego na pobliskie tkanki martwe. Oprócz śladów biologicznych, zabezpieczono dziennik Mönkhbata Atkiraya. Zeszyt znaleziono między luźnymi kafelkami w piwnicy; najprawdopodobniej nie został tam umieszczony przypadkowo.

Szczeliny te mierzą 2-2,3 m długości i 0,8-0,9 m szerokości. Prowadzą przez skały, aż do okolicznych pokładów piachu. Umieszczenie co najmniej 30 kilogramów mięsa wieprzowego (alternatywnie 35 kg wołowego lub 48 kg drobiu) dokonuje niemal natychmiastowego zwabienia najbliższego głodnego osobnika E. mortiferum do szczeliny i umożliwia około dziesięciominutową kontrolę jego zachowania, umożliwiającą sterowanie jego ruchem z wykorzystaniem gestów przez osobę, która mięso mu podała. Badania w przedmiocie pełnego zakresu kontroli osobnika RPC-PL-024-1 są w toku.

Zdjęcie satelitarne RPC-PL-024 z 17.10.2003 r.

W dniu 17 października 2003 roku zdjęcie satelitarne RPC-PL-024 wykazało nieznane obramowanie wokół obiektu, o średnicy około 2 km, które zanikło, zanim zespoły terenowe zdołały dotrzeć do krawędzi, a także zanim drugi satelita zdołał 20 minut później wykonać kolejne zdjęcie. Jednocześnie w porze wykonania zdjęcia odnotowano, że w regionie odczuwalne było nieznaczne trzęsienie ziemi. Obecnie uważa się, iż ww. obramowaniem mógł być otwór gębowy jednej z hipotetycznych instancji RPC-PL-024-2, znanych jako „stare robaki”. Według regionalnych wierzeń ludowych tzw. stare robaki to osobniki RPC-PL-024-1, które przeżyły pięćset lat. Mają one mieć długość kilkunastu kilometrów i żerować niemal wyłącznie głęboko pod powierzchnią Pustyni Gobi, na cieple pochodzącym z jądra planety, a pokazywać się na powierzchni jedynie raz na kilkadziesiąt lat. Chociaż każda obserwacja tzw. starego robaka była uznawana za donośne zdarzenie, Mongołowie twierdzą, iż jednocześnie wiązała się z niepowetowaną dewastacją w zakresie ludzi, infrastruktury i terenu.

Suplement I: Podsumowanie pozyskania.

[+] Podsumowanie

[–] Podsumowanie

Proces pozyskiwania RPC-PL-024 rozpoczął się w dniu 5 grudnia 1947 roku, gdy analitycy wywiadu w Placówce 199 zaczęli łączyć pochodzące z różnych zakątków Pustyni Gobi pogłoski. Ich źródłem nie byli nomadowie, lecz turyści i przejezdni mieszczanie. W zachowaniu rdzennych mieszkańców pustyni dopatrzono się jednak oznak swoistej zmowy milczenia w odniesieniu do przedmiotu pogłosek: zaobserwowania na Pustyni Gobi rzekomych istot nadprzyrodzonych, które miały przemierzać piaski, mamrocząc niezrozumiałe słowa. Donoszono także, iż po dotknięciu taka osoba natychmiast padała, zapadając w krótką śpiączkę prowadzącą do kilkuminutowej śmierci. O ile już wcześniej z Pustynią Gobi wiązano szereg zaginięć — jak z każdą pustynią — to dopiero 2 lutego 1948 r., po opracowaniu swoistego wzoru terytorialnego odnoszącego się do zaginięć i zestawieniu go z doniesieniami o zaobserwowaniu ww. duchów, zadecydowano o przeprowadzeniu ekspedycji badawczej w celu zbadania doniesień i przesłuchania nomadów.

Rdzenni mieszkańcy Pustyni Gobi początkowo byli niechętni do wypowiadania się na temat problemu. Jednakże zmowa milczenia uległa zniesieniu po tym, jak członkowie plemienia Poszukiwaczy Trawy wyjawili swoje informacje na temat tzw. robaków śmierci, co zaś przełożyło się na to, że większość innych plemion gobijskich zgodziło się dopełnić je własną wiedzą. W dniu 16 lutego 1948 roku kierownictwu ekspedycji pokazano element regionalnego tabu — posiadłość Vanse'a Bloxhama, który rzekomo porwał kilkoro Mongołów oraz praktykował kontrolowanie tzw. robaków śmierci, które od tamtej pory gromadziły się w okolicach jego zablokowanej posesji.

W dniu 20 lutego 1948 roku Autorytet zabezpieczył RPC-PL-024, otwierając program badawczy i przechowalniczy, powołujący Placówkę Terenową 199 do strzeżenia RPC-PL-024 oraz opracowania metodyki postępowania i badania instancji RPC-PL-024-1.

Suplement II: Opis gatunku RPC-PL-024-1.

[+] Opis

[–] Opis

Ze względu na trudności związane z przeprowadzaniem bezpośrednich pomiarów fizycznych w zakresie RPC-PL-024-1 informacje na ich temat zgromadzone zostały w niezadowalającej ilości i jakości, czego wyrazem jest brak definitywnej charakterystyki taksonomicznej gatunku. Szczególnie zauważalny jest brak danych filogenetycznych, dzięki którym można by wyjaśnić drogę rozwoju wyjątkowych mechanizmów, w które wyposażone są osobniki RPC-PL-024-1, i na podstawie wspólnych przodków ze znanymi gatunkami wydedukować solidniejsze podstawy do systematyzacji. W dniu 6 czerwca 2018 roku¹ grono zoologiczne dokonało jednak wstępnej kwalifikacji gatunku do: domeny eukariontów, królestwa zwierząt, typu pierścienic, gromady siodełkowców, typu skąposzczetów, rodziny dżdżdownicowatych, podrodziny Lumbricinae i rodzaju Eisenia. RPC-PL-024-1 przyznano nazwę oficjalną Eisenia mortiferum. Nazwa zwyczajowa — „robak śmierci” — może być wykorzystywana wyłącznie pomocniczo do nazwy oficjalnej, z wyjątkiem komunikacji wewnętrznej personelu.

Podkreślić należy, iż w dniu ogłoszenia wstępnej systematyzacji RPC-PL-024-1 zwiększono o 10 pp. wydatki budżetowe na program badawczo-rozwojowy Placówki 199 w Ułan Batorze, w przedmiocie opracowania technologii i techniki pozyskiwania osobników E. mortiferum do celów badawczych i przechowalniczych. Celem ubocznym jest opracowanie sposobu dezaktywacji mechanizmów biologicznych odpowiadających za eksplozywność truchła osobnika, co będzie miało również znaczenie w zakresie bezpieczeństwa i higieny obchodzenia się z RPC-PL-024-1 znajdującymi się w przyszłości pod pełną pieczą Autorytetu.

Podstawowe dane zootomiczne na temat E. mortiferum:

długość ciała: 4,2-9,8 m;

szerokość ciała: 40-45 cm;

masa ciała: 160-220 kg.

Jednym z wniosków wartych odnotowania jest stosunkowo mała rozpiętość szerokości względem długości ciał osobników. W drodze powtarzalnych obserwacji wzmocniono hipotezę, iż osobniki częściej przebywające na powierzchni, w porze dziennej osiągają większą długość i masę ciała — zapewne promieniowanie ultrafioletowe jest istotnym czynnikiem propagującym rozrost tkanek u E. mortiferum. Podobnej zależności nie stwierdzono jednak w zakresie szerokości ciał osobników. Obecnie przyjmuje się, iż najwiarygodniejszą przyczyną rozbieżności w szerokości ciała osobników są ich nawyki łowne — osobniki żerujące częściej wydają się posiadać szersze ciała. Na podstawie wnioskowania indukcyjnego zaproponowano, iż mięśnie otaczające pierścienie osobników mogą składać się z tkanki mniej lub zupełnie niewrażliwej w zakresie rozrostu na promienie UV. Na marginesie warto postawić, iż średnio osobniki przebywają pod ziemią 140-165 godzin tygodniowo. Zaobserwowano, że są w stanie zakopać się w każdym rodzaju gleby znajdowanej na Pustyni Gobi, z wyjątkiem miejsc wyjątkowo obfitych w pokłady skalne lub z innych powodów wymagających zbyt dużej siły do penetracji.

Na uwagę zasługuje również fakt, iż dopatrzono się w osobnikach oznak posiadania systemu wzrokowego. Nie wykryto narządów sensorycznych, lecz zachowanie instancji pozwala przypuszczać, iż są w stanie postrzegać zmiany natężenia i długości światła. Hipoteza ta wyjaśnia, dlaczego instancje reagują na gesty osób, które je dokarmiają. Nie jest jednak jasne, dlaczego osobniki gesty te rozumieją. Proponuje się, że instancje posiadają inteligencję wyjątkowo wysokiego poziomu, jak na pozostałych przedstawicieli typu pierścienic.

Nie zdołano dotąd określić długości życia osobników ani ich stadiów rozwojowych — niemożliwa jest ocena wieku poszczególnych instancji RPC-PL-024-1. Nie odnotowano nadto żadnych kokonów ani osobników definitywnie młodych. Hipoteza, że instancje młode rozpoznać można po mniejszej długości ciała, została obalona w drodze powtarzalnych obserwacji, które dowiodły, iż długość ta jest zmienna: jeżeli bowiem osobnik przez dłuższy czas będzie unikał przebywania na powierzchni, jego ciało zacznie się kurczyć, i analogicznie będzie z tymi instancjami, które zaczną częściej wychodzić na powierzchnię. Hipoteza, że przedstawiciele E. mortiferum nie ulegają procesom starzenia, jest obecnie technicznie niemożliwa do przetestowania — nie opracowano dotąd techniki zabezpieczania trucheł osobników, które mogły zdechnąć z przyczyn naturalnych. Jednakże nawet przy powierzchownym rozważeniu hipoteza ta nie może posłużyć do wyjaśnienia braku odnotowania osobników młodych. Notabene, u instancji RPC-PL-024-1 odnotowano hermafrodytyczne narządy płciowe, acz poza gromadzeniem się ich przy RPC-PL-024 etologowie nie stwierdzili, iżby osobniki te przejawiały podstawowe zachowania stadne, z wyjątkiem wzajemnej tolerancji i braku zachowań kanibalistycznych.

W zakresie sposobu żerowania określono, iż osobniki polują na każdy rodzaj zwierzęcia poruszającego się po Pustyni Gobi, z wyjątkiem ludzi², których atakują jedynie w zakresie samoobrony lub w przypadku nakarmienia ich mięsem ludzkim. Polowania odbywają się w porze dziennej; nocą część osobników spoczywa w pobliżu RPC-PL-024. Instancje w zdecydowanej większości przypadków prowadzą łowy spod ziemi, co wzmacnia hipotezę, iż instancje RPC-PL-024-1 posiadają magnetoreceptory umożliwiające im wykorzystywanie pola magnetycznego Ziemi do wyszukiwania ofiar. Osobniki na powierzchni rozwijają szybkość do 3,5 m/s, zaś pod powierzchnią — do 23 m/s, czemu towarzyszy swoiste falowanie piasku znajdującego się pod pędzącą instancją. Dotąd nie określono zmysłów, z których korzystają osobniki, lecz przyjęto, iż przebywając na powierzchni, nie wykorzystują one magnetoreceptorów, co wymusza na nich szczególne skupienie na pozostałych bodźcach odbieranych przez ciało. Pod powierzchnią natomiast osobniki mogą skupić się wyłącznie na rozwijaniu dużych szybkości przy nawigowaniu z wykorzystaniem magnetoreceptorów.

Osobniki E. mortiferum korzystają z kilku sposobów ataku i obrony. Pierwszy z nich polega na rozpędzeniu się przez osobnika pod ziemią³ w celu zyskania większej manewrowości i pędu, po czym wyskoczy i powali ofiarę. Niezwłocznie po tym osobnik zacznie okręcać się wokół przedmiotu żeru, dokonując śmiertelnego zmiażdżenia jego ciała. Następnie instancja zacznie ofiarę pożerać, rozrywając jej ciało licznymi zębami wyściełającymi otwór gębowy. Zaobserwowano, iż osobnik jest w stanie pożreć nawet ok. 75% niedźwiedzia gobijskiego. Prowadzi to do wniosku, iż osobniki zarówno muszą posiadać niezwykły system przemiany materii, jak i parametry rozciągliwości tkankowej. Tuż po zaspokojeniu głodu instancja porzuci truchło, którego resztki zostaną zjedzone przez okolicznych padlinożerców. Sama instancja na około trzy godziny zmieni ubarwienie z wyblakłego na intensywnopomarańczowe. Po tym okresie z jej otworu gębowego zacznie wydobywać się krew ofiary pozbawiona większości żelaza i zmieszana z produktami przemiany materii, a ona będzie pozostawiać za sobą czerwony ślad przez około trzydzieści minut. Wyblaknięcie ubarwienia ciała osobnika zajmuje około czterech dni.

Drugim sposobem ataku jest wytrysk jadu α albo, hipotetycznej, β — nie zdołano pozyskać żadnych ich próbek do analizy chemicznej — z otworu gębowego, w sytuacji bezpośredniego zagrożenia, gdy osobnik nie może bądź nie zdąży wejść pod ziemią.

Jad α powoduje niemal natychmiastowy paraliż ciała agresora w wyniku ogólnoustrojowej inhibicji acetylocholinesterazy, co zapobiega hydrolizie acetylocholiny. Rezultatem jest kontynuowany przesył sygnałów elektrochemicznych przez ciało agresora. W następstwie osobnik dokonuje pożarcia agresora bez uprzedniego dobicia albo jeśli jest syty — oddalenia się od miejsca zdarzenia. Nieudzielenie odpowiedniej pomocy prowadzi do śmierci ofiary na skutek uduszenia się do 5 minut.

Hipotetyczny jad β degraduje jakość aktywności mózgowej agresora. Ofiary rzekomo doznają szybkiej i całkowitej regresji mentalnej, zapadając w śpiączkę po około pięciu godzinach od zatrucia i umierają do kolejnych dwunastu godzin. Według przesłuchanych nomadów zjawisko to jest znane i gdy ktoś zostanie otruty w ten sposób, daje się mu możliwość odejścia na pustynię. Wówczas osoba taka staje się „duchem” i z nieznanych przyczyn takie oddalenie się od cywilizacji rzekomo hamuje regresję mentalną, a co więcej — utrzymuje ofiarę w półsennym stanie dezorientacji i majaków. Niemniej wykluczyć nie można, iż owo rozwiązanie jest wyłącznie elementem folkloru regionalnego.

Pasywnym mechanizmem obronnym jest pokrywający ciało śpiącego na powierzchni osobnika śluz, który jest śmiertelnie toksyczny dla wszystkich przebadanych gatunków zwierząt, w tym ludzi, lecz nie dla instancji, gdyż może ona agresora takiego pożreć. Śmierć następuje na skutek niewydolności krążeniowej w ciągu 3-7 minut, w zależności od stanu zdrowia agresora. Substancja powoduje skrajnie silną stymulację układu współczulnego w zakresie syntezy noradrenaliny i wychwytu zwrotnego, z jednoczesną inhibicją oksydazy monoaminowej i katecholo-O-metylotransferazy, co zwalnia proces rozkładu noradrenaliny. Dotąd nie określono metod leczenia takiego zakażenia. Drugim sposobem obrony jest eksplozja organizmu osobnika następująca w sytuacji, gdy zostaje on uwięziony lub zdycha — dlatego też nie zdołano wciąż pozyskać żadnych trucheł. Podczas eksplozji następuje rozprysk ww. śluzu w promieniu do ok. 2 metrów od instancji, a jej ciało ulega natychmiastowemu i kompletnemu zniszczeniu.

Ze względu na hipotezę istnienia RPC-PL-024-2 konsensus zoologów stanowi, iż za wcześnie jest na to, by określić taksonomię tzw. starych robaków. Niemniej w większości zajmują oni również stanowisko, iż RPC-PL-024-1 może być gatunkiem o diametralnie odmiennych stadiach cyklu życiowego, co tłumaczyłoby zarówno brak obserwacji osobników definitywnie młodych, jak i powiązania instancji z hipotetycznymi tzw. starymi robakami.

Suplement III: Życiorys Vanse'a Bloxhama i dziennik Mönkhbata Atkiraya.

[+] Dokumenty

[–] Dokumenty

Część I — życiorys Vanse'a Bloxhama sprzed wyjazdu do Mongoliii

Vanse Bloxham urodził się w roku 1884, w Londynie, jako jedyne dziecko Danici i prof. Egberta Bloxham. Uzyskał on doktorat nauk o życiu, w dyscyplinie zoologii, w roku 1923, na University of Sheffield. Pomimo dużych starań pójścia w ślady ojca⁴ jego kariera naukowa była względnie powolna, gdyż badacz pomijał wiele mniejszych okazji do uczestnictwa w różnorakich projektach badawczych, na rzecz rzadszych i mających doprowadzić do większej jego renomy przedsięwzięć. W roku 1928 dr Vanse Bloxham został obwiniony o zafałszowanie wyników szeregu badań prowadzonych z jego inicjatywy i dyscyplinarnie pozbawiono go stopnia naukowego i tytułów zawodowych, a także objęto go zakazem przyjmowania na stanowiska naukowo-dydaktyczne brytyjskich uczelni i instytutów naukowych. Autorytet wykrył jednak, iż do faktycznego sfałszowania żadnych wyników w rzeczywistości nie doszło, a procedurę ekspulsji wszczęli dawni wrogowie akademiccy prof. Egberta Bloxhama.

W roku 1929 wraz z żoną Evą i synem Jonem Vanse Bloxham opuścił Wielką Brytanię i udał się do Mongolii w celu prowadzenia rzekomo samodzielnych badań, które miały pomóc mu w powrocie do łask brytyjskiej społeczności akademickiej. Żadne źródła, z wyłączeniem świadectwa nomada gobijskiego przedstawionego poniżej, nie wypowiadają się na temat dalszych losów zoologa. Odnotowano jednak, że część jego kolegów i koleżanek komentowała wyjazd, twierdząc, iż miał on związek z odrobiną nadziei badacza na odmianę swojej przyszłości w postaci tzw. robaków śmierci rzekomo wielokrotnie zaobserwowanych na Pustyni Gobi, co zostało odnotowane trzy lata wcześniej przez amerykańskiego paleontologa — Roya Chapmana Andrews⁵.

Zdjęcie rodziny Bloxhamów w pobliżu szopy, wykonane we wrześniu 1929 r. Na zdjęciu pośrodku Eva, po prawej Jon i Vanse. Po lewej i prawej również okoliczne dzieci.

Część II — dziennik Mönkhbata Atkiraya⁶

Mamy dziś 7 września 1929 roku. Nazywam się Mönkhbat Atkiray⁷ i od kilku lat zajmuję się tłumaczeniami angielsko-mongolskimi. Mieszkam we wiosce plemienia Zaklinaczy Koni⁸, odkąd się urodziłem, czyli dwadzieścia lat. Postanowiłem prowadzić ten dziennik, ponieważ nie mam ostatnio wielu możliwości praktyki angielszczyzny. Ostatnio też Anglik Vanse Bloxham postanowił osiąść na naszych terenach i już zatrudnił do renowacji starego gospodarstwa, a potem zajmowania się nim kilkanaście osób. Ja zostałem jego osobistym tłumaczem, choć pewnie pan Bloxham skorzysta też z mojej wiedzy na temat lokalnej i regionalnej kultury. Cała rodzina, to jest pan Vanse, jego żona Eva i syn Jon, wydają się miłymi ludźmi — i już zyskali dobre notowania w naszej społeczności.

Dzisiaj, 10 września, miałem przyjemność spędzić większość mojego dnia w odrestaurowanej części posiadłości państwa Bloxhamów. Byli bardzo zaciekawieni kulturą gobijską i w ogóle mongolską. Dałem im też listę najważniejszych zwrotów w naszym języku, żeby nie byli całkowicie bezradni bez pomocy tłumacza. Jednakże bardzo niechętnie mówili o swojej przeszłości. Wydawało mi się, że z jakiegokolwiek powodu opuścili miejsce, gdzie mieszkali, była to sprawa przykra, która umarła wraz z ruchem wskazówek zegara. Moja babcia lubiła tym tekstem przypominać mi, by cenić to, co tu i teraz, i zauważam, że częstokroć powracam do moich wspomnień na temat jej ukochanej przez wszystkich osoby.

Pani Eva poprosiła mnie, bym rozważył zostanie tutorem z języka angielskiego dla małego Jona. Ona chce uczyć syna w warunkach zacisza domowego i pewnego dnia wysłać tam, skąd przybyli. Oczywiście się zgodziłem. Postanowiłem, że nie pozwolę już żadnej okazji do zarobku minąć mnie z powodu mojej niepewności. Gdyby moi rodzice żyli, byliby dumni, że stoję na własnych nogach i z dnia na dzień jestem coraz wyższy.

Dnia 21 września mija jedenasty dzień, odkąd zostałem tutorem dla Jona Bloxhama. Chłopiec na początku był niechętny do nauki, ale zabrałem go na spacer po okolicznych pięknych miejscach, a także pokazałem mu kilka zabaw tutejszych dzieci i trochę się przede mną otwarł. Teraz idzie jak z płatka. Jon się uczy, a ja nagradzam jego zapał zabawą, choć wydaje mi się, że nasz język i tak zaczyna mu się bardzo podobać. System pisma, nieco mylący w zestawieniu z łacińskim, pewnie zajmie nam trochę więcej pracy, ale w kwestii gramatyki, słownictwa i konwersacji jest coraz lepiej. Jestem usatysfakcjonowany. Zauważyłem jednak, iż od kilku dni dziwnie przygląda mi się pan Vanse. Nie jestem pewien dlaczego. Pani Eva natomiast okazała się wspaniałą panią naszego jabłkowego sadu i z niecierpliwością wyczekuję owoców z jej drzew.

W dniu 23 września wreszcie dowiedziałem się, o co chodzi Anglikowi. Pan Vanse zaprosił mnie na lampkę wina, w piwnicy. Powiedział, że jest człowiekiem nauki i że obserwował mnie przez jakiś czas, ponieważ nie był pewien, jak zareaguję na jego prośbę. Aż mi się skóra zjeżyła! Powiedział, że szuka olgoi-khorkhoi⁹, by pokazać światu niezwykłość Pustyni Gobi. Między moimi uszami pojawił się błysk wspomnień mojego wygnanego z wioski ojca, którego robal opryskał. Moja szlochająca matka poszła za nim. Już nigdy żadne z nich nie wróciło, a i ja odmawiałem udawania się w głąb Gobi, żeby czasem ich nie ujrzeć, co otwarłoby stare rany. Jedynie pozostała mi babcia. Olgoi-khorkhoi — okropieństwo, które należy wytępić, póki to możliwe! Ugryzłem się jednak w język, gdy pan Vanse ułożył rękę na moim ramieniu i przeprosił, jeśli naruszył był tabu. Byłem spocony, a z moich oczu buchała nienawiść. Wiedziałem jednak o tym, że pan Vanse nie mógł znać mojej przeszłości. Wyjaśniłem, że jest to tabu, ponieważ żaden kontakt z olgoi-khorkhoi nie jest dobry, i że osobiście jestem za wytępieniem paskudztwa.

Wyjawiłem mu historię moich rodziców. To, że dla innych członków plemienia był to znak klątwy i że tylko moja babcia podzielała mój ból i gniew na tamto robactwo. Pan Vanse powiedział, że najlepszym sposobem na to, by zniszczyć orgoi-khorkhoi, jest ukazanie problemu postępowemu światu. Niech glob się zainteresuje robakami i niech obroni on ich ofiary od przesądnego ciemnogrodu. Była to mowa pełna pasji. Poruszyła mnie na tyle, że się zgodziłem. Zgodziłem się, by zabrać go jutro do pobliskiego plemienia Poszukiwaczy Trawy¹⁰, którzy podróżują przez całą Pustynię Gobi, więc będą wiedzieć dużo więcej niż ja.

Dnia 24 września uczyniłem, co zadeklarowałem wczoraj. Chociaż członkowie Poszukiwaczy Trawy nie pałali chęcią wtajemniczenia we wszystko obcokrajowca, zgodzili się, gdy oznajmiłem, iż jego badania pozwolą tylko na przestrzeżenie innych przed turystyką na Pustyni Gobi. Szaman wyjawił, że olgoi-khorkhoi żyją zazwyczaj głęboko pod ziemią i że nie polują one na ludzi, póki nie są karmione naszym mięsem lub przez nas atakowane. Plemiona gobijskie zgodziły się porzucić praktyki szamanistyczne związane z zaklinaniem robali po to, by dać Pustyni Gobi bezpieczeństwo. Wyjątkiem było plemię Władców Podziemi¹¹, które zgodziło się ograniczyć swoje praktyki do własnego terytorium — oddalonego od naszego o dzień drogi konno na północ. Szaman zobowiązał pana Vanse'a do zachowania tego w tajemnicy przed innymi i poprosił, by jeśli Anglik zdecyduje się pójść tą drogą, nie sprowadzał na innych Gniewu Gobi. Oczy pana Vanse'a otwarły się szeroko, jak i moje. Szaman powiedział o kilkukilometrowych robakach — starych robakach, które pojawiają się na pustyni raz na kilkadziesiąt lat. Za każdym razem sprowadzają dewastację na przyrodę, zabudowania i ludzi. Są to potwory w najprawdziwszym znaczeniu tego słowa. Po opuszczeniu chaty szamana obiecałem panu Vanse'owi, że zabiorę go do wioski Władców Podziemi.

Mamy dziś 4 października. Jesteśmy we wiosce Władców Podziemi po nocy spędzonej na jeździe. Tak bardzo obawiałem się ujrzenia moich rodziców, ale na szczęście widoki te nas ominęły. Starszyzna rozmawia teraz o nas za drzwiami zamkniętymi. Wiedzą, że chcemy dowiedzieć się, jak kontrolować olgoi-khorkhoi. Jednocześnie nie mogą wiedzieć za dużo. Gdyby nie moi rodzice, czułbym się rozerwany między lojalnością temu mężczyźnie i moim pobratymcom. Jednakże tylko on, oprócz mojej babci, mi uwierzył i podzielił moje troski.

Południe, dnia 5 października. Zgodzili się, ale zaznaczyli, że nigdzie indziej na Pustyni Gobi nie wolno nam tego praktykować, ani nikomu więcej przekazywać tej wiedzy. Szaman wziął nas i świnię w ustronne miejsce, między skałami, w których wywiercone były dziury. Poderżnął jej gardło, odciął głowę i wsadził do jednej z dziur. Kazał swoim ludziom zabrać świnię i oddać ją rzeźnikowi do rozbiórki. Czekaliśmy może z dziesięć minut. Nagle odczuliśmy zapach szczególnego zepsucia. Zaraz po tym mięso zostało wciągnięte do skały. Nie minęła minuta, a z piasku przed nami wyszedł krwistoczerwony olgoi-khorkhoi. Szaman uniósł rękę i przez kilka minut dyrygował robakiem jak szmacianą lalką.

Opowiedział nam, że w dawnych czasach liczba szamanów od robaków decydowała o tym, które z wojujących plemion wygra. Podał nam dokładne proporcje mięsa, jakie pozwala na kierowanie robakam. Osobiście już wyobrażałem sobie wyciąganie tych robaków i kierowanie ich ku własnej śmierci. Pan Vanse zapytał szamana potem, co mu wiadomo o starych robakach. Szaman zamarzł w bezruchu i bezdechu, gdyż najwyraźniej nie spodziewał się, że obcokrajowiec będzie wiedział o tym elemencie folkloru. Po kilku sekundach szaman wyjawił, że to stare robaki to bogowie podziemi, którzy wychodzą na światło dnia tylko po to, by sprowadzić na ludy gobijskie śmierć i totalne zniszczenie. Dodał, że nikt nigdy nie kontrolował takiego robaka. Twierdził, że jedynym sposobem na nasycenie tych robaków jest ich przebywanie w głębinach ziemi, gdzie jest źródło gorąca. Nie miał pojęcia, co takiego można by zapewnić staremu robakowi, by zyskać nad nim kontrolę, i jednocześnie cieszył się ze swojej niewiedzy. Owszem, byłaby to straszliwa broń, o ile tkwi w tym choć ziarno prawdy.

Nadszedł czas na moje pytanie: czy osoby, które wyprawiono na pustynię po spryskaniu jadem olgoi-khorkhoi, mogą odzyskać pełnię zdrowia. Szaman na to odrzekł, że osoby tamte przestały być ludźmi. Stały się oczyma dla starych robaków. Olgoi-khorkhoi korzystają z tego jadu, żeby zapewnić większym robakom możliwość widzenia Gobi. Na pytanie, czemu stare robaki nazywane są Gniewem Gobi, szaman się uśmiechnął jak ktoś chcący bardzo delikatnie skrytykować członka własnej rodziny, po czymi odrzekł, iż każde pojawienie się starego robaka jest absolutnie dewastacyjne i jedynym sposobem pogodzenia się z tym jest przyjęcie, iż coś wywołało jego gniew. Ludzie natomiast zawsze znajdą powody dla czegoś takiego. To nazwa wywodząca się z chwiejności i niedoskonałości ludzkiego rozumienia świata. Szaman odrzekł, iż również jego funkcja jest bardziej ceremonialna niż dawniej. Wyruszyliśmy w drogę powrotną wieczorem jeszcze tego dnia.

Dzień 18 listopada. Pokłóciłem się z Anglikiem. Pokazał mi w piwnicy wywiercone dziury i nowo zakupiony inwentarz żywy w postaci bydła i świń. Oburzyłem się faktem, że chce on wywoływać olgoi-khorkhoi w naszej wiosce. Straci kontrolę nad osobnikami i nasi ludzie zaczną umierać! On powiedział, że zapanuje nad robakiem, wsadzi go do klatki i zabierze do Anglii, żeby pokazać uczonym. Nie było tam żadnej klatki. Powiedział, że chciał sprawdzić jeszcze jedną rzecz. Chciał zobaczyć, co się stanie, jeśli nakarmi robaka innym robakiem. Zapytałem w przerażeniu, czy próbuje wywołać Gniew Gobi. On, że… to nie moja sprawa, że widać, iż nie jestem zainteresowany w rzeczywistości postępem. Wybiegłem, krzycząc, że powiem wszystkim, iż usiłuje on sprowadzić na wioskę zagładę. On wypomniał mi, że wtedy on wyjawi, iż to ja go zabrałem, dokąd trzeba było, dlatego, że nie zgadzałem się z tabu. Zostałbym wygnany jako zdrajca. Nie mogłem nic zrobić. Odszedłem ze skulonym ogonem.

Noc z 20 na 21 listopada. Obserwowałem przez trzy godziny, jak Anglik wyprawia tajemnicze czynności przed posiadłością. Wodził on robaki jak szaman miesiąc temu. Żadne z jego działań nie pozwoliło jednak żadnemu robakowi ani targnąć się na swoje życie, rzucając się na ostrza wbite w ziemię, ani wpełznąć do potężnej klatki. Nad ranem zaczęła na niego krzyczeć pani Eva, pytając, czy oszalał. Zdenerwowany rzucił wszystko i wbiegł do domu. Robaki po kilku minutach zakopały się w piachu i odeszły z posesji.

Dnia 4 marca 1930 roku wszyscy pracownicy posiadłości zostali zwolnieni. Anglik zaczął wznosić prowizoryczne ogrodzenie, samodzielnie. Idzie mu to żałośnie, albowiem wyraźnie widać, iż nie ma on doświadczenia w pracy fizycznej. Byli pracownicy stwierdzili, że mężczyźnie coś się przestawiło w głowie. Stał się jadowity, zażarty i przez ostatnie dni był zagubiony we własnych myślach. Kilka razy jeszcze podglądałem go nocami. Wypróbowywał on różne sposoby na zyskanie większej kontroli nad robakami. Żaden, na szczęście, nie przyniósł wyczekiwanego skutku. Stracił dużo w opinii naszej społeczności. Mam tylko nadzieję, że nie powiążą z nim mojej osoby. Przecież z nich wszystkich miałem z nim najbliższe stosunki. Niepokoi mnie też coś innego. Od kilku dni nie widzę, by pani Eva spacerowała z Jonem po naszej wsi. Robiła to nieustannie, każdego dnia, ponieważ naprawdę lubiła rozmawiać z nami. Nie widzę jej nawet na terenie posiadłości, której widać coraz mniej przez to blaszane ogrodzenie.

Dzisiaj, 28 maja, miałem nieprzyjemność tłumaczyć się starszyźnie z moich kontaktów z Vansem Bloxhamem. Pominąłem wszystkie informacje o olgoi-khorkhoi, albowiem ujawnienie ich nie leży w niczyjej gestii. Powodem tego zamieszania jest fakt, iż w przeciągu ostatniego miesiąca zaginęło 9 osób w naszej wiosce. Anglik odmawia wpuszczania kogokolwiek na teren posesji. Starszyzna wezwała policję, ale ta okazała się najwyraźniej zbyt pazerna na urok złotych monet. Wydaje mi się, że niedługo starszyzna nakaże otworzyć magazyn broni i sami będziemy zmuszeni siłą sprawdzić, co Anglik ukrywa.

Dzień 13 sierpnia. Zostałem wezwany przez Anglika; powiedział, gdy mijał mnie na rynku, osłonięty dla niepoznaki starym włóknem jak stary dziad, że wyszedł ze swojego krótkotrwałego obłędu i zaprzestał poszukiwań starych robaków. Przeprosił mnie i zadeklarował, że opracował niezawodny sposób na pochwycenie żywego osobnika. Z daleka widzę, że wokół posiadłości rozstawił on dziwne urządzenia i wielką klatkę. Wszystko się zgadza z tym, co powiedział, a co więcej — pieniądz się przyda. Jednakże z tyłu głowy coś mi podpowiada, żebym był przygotowany na wszystko. W jednej kieszeni ostry kamień, a w drugiej kość ludzka, z której wykonana była ozdoba na moich drzwiach. Wsadzę to do mięsa, którym karmi on robale. Gdybym miał stamtąd nie wyjść, nakarmi on je częścią ciała człowieka, a olgoi-khorkhoi ukrócą i jego życie.