RPC-PL-033

Przedsiębiorstwo

tagnone

Najlepsza praca

Top 10 przekładów

Najlepszy Joke

Top 10

Aktywny kontrybutor

Zwycięzca konkursu

Drugie miejsce na konkursie

Zwycięzca wyzwania

4.5 (4)

4.5 (4)

{$translationblock}

Rejestracja Porządku Centralnego: PL-033 Ryzyko przechowalnicze: Gamma Poziom zagrożenia: Czerwony

zagrożenie agresją zagrożenie balistyczne zagrożenie bezcielesne zagrożenie biologiczne zagrożenie destabilizacyjne zagrożenie ekologiczne zagrożenie elektryczne zagrożenie emocjonalne zagrożenie geologiczne zagrożenie grawitacyjne zagrożenie grupowe zagrożenie halucynogenne zagrożenie ideologiczne zagrożenie informacyjne zagrożenie kinestetyczne zagrożenie klimatyczne zagrożenie kontrolą umysłu zagrożenie korozyjne zagrożenie elektromagnetyczne zagrożenie mechaniczne zagrożenie mikroskopijne zagrożenie mnemoniczne zagrożenie niemierzalne zagrożenie ontologiczne zagrożenie organiczne zagrożenie pozawymiarowe zagrożenie pozaziemskie zagrożenie prawdopodobieństwa zagrożenie proto-mechaniczne zagrożenie proto-newtonowskie zagrożenie proto-rozumnością zagrożenie psychotroniczne zagrożenie radiacyjne zagrożenie regeneracyjne zagrożenie regresją mentalną zagrożenie replikacyjne zagrożenie rozumnością zagrożenie ruchowe zagrożenie sensoryczne zagrożenie słuchowe zagrożenie świadomością zagrożenie świętością zagrożenie teleportacją zagrożenie temperaturowe zagrożenie temporalne zagrożenie toksyczne zagrożenie transmutacyjne zagrożenie tytaniczne zagrożenie wizualne zagrożenie wodne zagrożenie wybuchem

Protokoły przechowalnicze: RPC-PL-033 oraz koszary SBA powinny być otoczone żelbetowym ogrodzeniem. Obiekt powinien być strzeżony przez dwa pododdziały wartownicze. Jeden powinien utrzymywać wartę na zewnątrz wejścia do jaskini, a drugi — w RPC-PL-033. Drugi pododdział powinien posiadać co najmniej jednego specjalistę od inżynierii materiałów wybuchowych wyposażonego w radio wykorzystujące technologię TTE. Funkcjonariuszy należy zmieniać co cztery godziny.

Obrotnica kolejowa powinna być otoczona stalową osłoną tłumiącą z otworami pozwalającymi na ujście gazów, a dookolne ściany jaskini powinny być wyłożone pianką absorbującą falę uderzeniową. W pobliżu wyjścia z RPC-PL-033 powinna znajdować się wytworzona z żelbetu i worków z piaskiem bariera przeznaczona do ochrony fizycznej osób znajdujących się w obiekcie podczas kontrolowanych detonacji materiałów wybuchowych.

Co poniedziałek, do godziny 10:00 czasu lokalnego, specjalista powinien zostać wyposażony w trzy zdalne detonary oraz dostateczny zapas materiału wybuchowego REAVTEX¹, by móc wywołać trzy kontrolowane eksplozje zdolne wykoleić RPC-PL-033-1.

Do godziny 11:00 czasu lokalnego obrotnica kolejowa powinna zostać wyłożona przez specjalistę materiałem REAVTEX. Eksplozja nie powinna jednak zagrozić integralności strukturalnej jaskini. O godzinie 11:31 czasu lokalnego, gdy RPC-PL-033-1 wjedzie na obrotnicę, obecni w obiekcie powinni schronić się za barierą w tylnej części RPC-PL-033, a specjalista powinien zdetonować materiał wybuchowy.

Bez względu na powodzenie wykolejenia RPC-PL-033-1 po każdej próbie detonacji specjalista powinien do pięciu minut złożyć raport sytuacyjny dowódcy warty, które następnie powinien go przekazać starszemu badaczowi odpowiedzialnemu za obiekt.

Jeżeli eksplozja nie doprowadziła do wykolejenia RPC-PL-033-1, należy ją ponowić o godzinie 23:06 czasu lokalnego. W razie kolejnego niepowodzenia należy ją ponowić we wtorek, o godzinie 15:51 czasu lokalnego — podczas tej próby ilość REAVTEX-u należy zminimalizować, by eksplozja nie zagroziła osobom transportowanym w wagonach.

W przypadku kolejnej nieudanej próby wykolejenia należy zaniechać kolejnych tego samego tygodnia i przeprowadzić niezwłoczną inspekcję procedur i wykorzystanych materiałów wybuchowych celem ujawnienia przyczyny niepowodzeń. Do końca tygodnia protokoły przechowalnicze należy zrewidować.

Wzbronione jest przechodzenie lub przenoszenie osób bądź sprzętu przez czarne bariery blokujące światło tuneli RPC-PL-033.

Opis: RPC-PL-033 to znajdująca się ok. 150 m p.p.g., w słowackich Białych Karpatach, infrastruktura kolejowa składająca się ze stacji skontruowanej w stylu ekspresjonistycznym, pięciu torów biegnących osobnymi skalnymi tunelami w pięciu kierunkach, a także obrotnicy kolejowej o średnicy 110 m, gdzie tory te się łączą. Wejście do obiektu znajduje się w naturalnej jaskini, z której do RPC-PL-033 prowadzi szeroka na 2 m klatka schodowa składająca się z 805 stopni wykutych ze skał oraz kości ludzi pochodzących z lat 50. XX wieku².

Na wjazdami do tuneli znajduje się liczby wskazujące najprawdopodobnie stopnie kierunku domniemanej stacji końcowej, a także jedno z czterech nazwisk — szczegóły w tabeli niżej. W odległości ok. 175 metrów od obrotnicy kolejowej światła tuneli zablokowane są natomiast przez niematerialne, czarne bariery. Osoby i sprzęt, który usiłuje się przetransportować poza tę odległość, ulegają natychmiastowej i nieodwracalnej utracie z chwilą przejścia przez barierę.

Fotografia RPC-PL-033-1 wyjeżdżającej z tunelu linii 245.

Na torach RPC-PL-033 porusza się RPC-PL-033-1. Jest to nieznanej produkcji lokomotywa spalinowa wykorzystująca diesel, wyprodukowana najprawdopodobniej w roku 1956³. Lokomotywa nie posiada widocznych drzwi, a szyba kabiny maszynisty jest od wewnątrz pokryta czarną, matową substancją.

Linia	Nazwisko	Stacja końcowa4	Przyjazd	Odjazd
230	Sova	Turyn	Pon., 11:30	Pon., 11:35
290	Kotula	Bruksela	Pon., 23:05	Pon., 23:10
315	Oravec	Hamburg	Wt., 15:50	Wt., 15:55
245	Daučík	Lyon	Śr., 12:15	Śr., 12:20
140	—	„Poziom dolny”	Śr., 22:35	Śr., 22:40

RPC-PL-033-1 ciągnie trzy stalowe wagony towarowe, które nie mają okien ani drzwi. Z wykorzystaniem obserwacji, sensorów akustycznych, kamer termowizyjnych i aparatów rentgenowskich wykluczono obecność istot żywych w kabinie maszynisty RPC-PL-033-1. Jednakże odnotowano, iż cały skład ulega pewnym zmianom w przeciągu tygodnia.

W poniedziałki, po powrocie z Turynu, wagony są pusty, a cały skład wydaje się umyty i poddany zabiegom konserwacyjnym, takim jak wymiana oleju, chłodziwa i filtrów, wyczyszczenie pompy wody, termostatu, radiatora, węży, wtrysków paliwa i tłumika drgań, a także naprawa montażu alternatora, kompresora i kondensatora.

We wtorki, po powrocie z Brukseli, w każdym z wagonów znajduje się po trzydzieści sześć osób dorosłych pozbawionych przytomności, leżących ramię w ramię. Pomimo przeprowadzenia szeregu prób osób takich nie zdołano obudzić.

W środy, po powrocie z Hamburgu, w każdym z wagonów znajduje się rozłożone na kości, krew, tłuszcz i narządy trzydziestu sześciu osób dorosłych. Po powrocie z Lyonu, zawartość wagonów pomniejszona jest o narządy ciał.

W poniedziałki, po powrocie z „poziomu dolnego” i przed wyjazdem do Turynu, w wagonach wykrywa się śladowe ilości zaschniętej krwi oraz upłynnionego tłuszczu ludzkiego. Jeżeli RPC-PL-033-1 został wykolejony zgodnie z protokołami przechowalniczymi, wagony są puste.

Lokomotywa nie zatrzymuje się w przypadku postawienia na jej torze żywej osoby lub ciężkiej przeszkody fizycznej. Ustalono, że RPC-PL-033-1 oraz wagony obiektu mogą zostać skutecznie zatrzymane poprzez wykolejenie. Jednakże z chwilą tą RPC-PL-033-1 ulega całkowitemu rozkładowi w ciągu 3-4 sekund. Bez względu na sposób zatrzymania składu obiekt powraca do RPC-PL-033 w każdy poniedziałek, o godzinie 11:30. W razie uszkodzenia torów lub innych istotnych dla ruchu kolejowego elementów infrastruktury obiektu ulegają one natychmiastowej wymianie na komponenty w dobrym stanie.

Pozyskanie: RPC-PL-033 został pozyskany w dniu 29 września 2022 roku. Był to trzeci tydzień poszukiwań dwóch leśniczych zaginionych w słowackim rejonie Białych Karpat: Mateja Sedláka oraz Mikuláša Schmidta. Jedna z grup poszukiwawczych, korzystająca z psa policyjnego, dotarła do jaskini wejściowej do obiektu i rozpoczęła jej eksplorację. Na stacji kolejowej odnalazła ona zwłoki obydwu leśniczych. Diagnostyka pośmiertna wykazała, że Matej Sedlák zginął na skutek obszernego zawału serca, a Mikuláš Schmidt — którego ciało rozniesione było na odcinku toru prowadzącego do tunelu 140 — został rozjechany przez pociąg. W ręce Mateja Sedlák znaleziono dziennik, w którym spisywał on przez lata swoje myśli, a także notował ważne informacje związane z leśnictwem⁵.

Znalezisko zostało wykryte przez Autorytet w trakcie rutynowego przeczesywania kartotek policyjnych. Członkom grupy poszukiwawczej, która weszła do ww. jaskini, oraz zaangażowanym w sprawę funkcjonariuszom policji podano preparaty amnezyjne, a media masowe i społecznościowe wyciszono. Ciała leśniczych natomiast przeniesiono w pobliże normalnego toru kolejowego, gdzie upozorowano ich zgony, jakoby Schmidt pod wpływem alkoholu wpadł pod pociąg, a Sedlák w reakcji na to doznał śmiertelnego zawału serca.

Dodatek 033.1: Dziennik Mateja Sedláka (istotne fragmenty).

Pokaż dziennik

Środa, 17.08.2022 r., 12:20

Lubię spędzać czas w otoczeniu natury, choć przyznam, że czasami zastanawiam się, czy dane będzie mi jeszcze przeżyć coś ekscytującego. Starsi leśniczy wydają się bardziej ugruntowani w tej pracy, ale mnie doskwiera brak przygód.

Na szczęście dzisiaj stało się coś ciekawego.

Parę minut temu spacerowałem przy wzgórzu Bobek, gdzie mamy nową wycinkę. Ni stąd, ni zowąd usłyszałem z południowego zachodu klekotanie torów, po których jedzie pociąg. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że najbliższe tory są trzydzieści kilometrów na wschód!

Odgłosy zrobiły się głośniejsze, a ja poczułem pod stopami drżenie. Albo mam przywidzenia, albo tamten pociąg jechał pod ziemią.

Nie ma tu nigdzie żadnych torów, żadnych tuneli w górskich skałach!

Po minucie albo dwóch drżenie zanikło, a hałasy umarły gdzieś na północnym wschodzie.

Czyżbym za długo sterczał bez czapki na słońcu?

Środa, 24.08.2022 r., 12:25

W czwartek, piątek, poniedziałek i wtorek czekałem jak ten głupi o dwunastej dziesięć na tajemniczy pociąg.

I nic.

Myślałem, że coś mi się przesłyszało w tamtą środę.

Ale dziś była powtórka z rozrywki! Usłyszeliśmy znów pociąg-widmo — był ze mną mój przyjaciel Mikuláš. Stwierdził, że pociąg wydawał się krótki, jak gdyby była to sama lokomotywa albo ciągnęła tylko parę wagonów.

To znaczy, że albo odbiło nam obydwu, albo jeszcze nie postradałem zmysłów!

Mikuláš stwierdził, że porywamy się z motyką na słońce i zapytał, co tak naprawdę interesuje nas jakiś pociąg. Mamy przecież własną robotę.

Tak, mamy, ale jesteśmy również młodymi jeszcze mężczyznami. Zasługujemy na trochę ekscytacji w życiu. Trochę przygody. Z trudem udało mi się go przekonać, ale zgodził się, byśmy zorganizowali sobie pracę co środę tak, by prześledzić tajemniczy pociąg. To znaczy, o ile o ile znów go usłyszymy i poczujemy, rzecz jasna!

Na razie nie wtajemniczamy w to żon. Przyjdzie co do czego, to zobaczymy.

Środa, 31.08.2022 r., 12:45

Podążaliśmy dobry kilometr na północny wschód, kierując się odgłosami i drżeniem ziemi pod naszymi stopami.

Kto wie, gdzie ten przeklęty pociąg się zatrzymuje?! Może tysiąc kilometrów stąd! Może faktycznie nie powinniśmy marnować na to czasu.

Zgodziłem się z Mikulášem, że jeśli za tydzień niczego nowego nie odkryjemy, to dajemy sobie z tym wszystkim święty spokój.

Środa, 07.09.2022, 13:30

Pociąg-widmo zaprowadził nas do gęstego lasku koło Starej Wsi.

Po prostu się zatrzymał. Gdzieś pod naszymi stopami!

Mikuláš pokręcił głową. Widzę, że z jednej strony też go to wszystko ciekawi, a z drugiej nie widzi w tej całej zabawie dużych dywidend na koniec dnia.

Co z tego, że odkryjemy prawdę na temat pociągu-widmo?

Dobre pytanie, ale skoro jesteśmy tak blisko, to porzucenie tego wszystkiego byłoby jeszcze głupsze. Powiedziałem mu, że jeśli nie chce, może sobie darować.

Nie zgodził się mnie tu porzucić na pastwę losu.

Widzę po nim, że też go ta cała sprawa niesamowicie ciekawi.

Wracamy tu wieczorem, ze sprzętem!

21:30

Znaleźliśmy dziwaczną jaskinię okrytą pokrzywami i wypełnioną robactwem. Mikuláš maczetą wyrąbał nam przejście, a ja poszedłem na szpicę — w końcu mam latarkę. Po kilkunastu metrach odkryliśmy setki, jeśli nie tysiące kamiennych stopni. Uciekają w otchłań, w ciemność, w nicość szczerzącą do nas swój parszywy uśmiech.

Kto go zbudował?! Kiedy?! Jak?!

Boję się, co odkryjemy.

Ale nie powiedziałem o tym Mikulášowi. Zabrnęliśmy za daleko, by się teraz wycofać. On zaś ciągle próbuje mnie przekonać, żebyśmy sobie to wszystko odpuścili.

22:15

To, co odkryliśmy, przerasta ludzkie pojęcie!

Piekielnie długa wędrówka zatęchłą klatką schodową doprowadziła nas do ogromnej, skalistej hali, która rozbiega się w pięciu kierunkach złowieszczymi tunelami.

W powietrzu czuć spaliny.

Ale to nie wszystko.

Och, to nie wszystko…

Jest tu cholerny peron! Stalowy, pieprzony peron i obrotnica kolejowa. Tory odbiegają od obrotnicy i prowadzą wzdluż tamtych tuneli. Znaczą je numery i nazwiska.

Co to wszystko znaczy?!

Nie wiemy, od czego zacząć, ale musimy dowiedzieć się więcej!

22:40

Na wszystko, co dobre…

Oglądaliśmy peron i szukaliśmy wszelkich informacji. Czegokolwiek, co by nam cokolwiek podpowiedziało na temat tego miejsca.

Nic.

Ale wtedy otwarły się bramy piekieł.

Tunel 245 zalało żółte światło. Jaskinię przeszył głośny, metaliczny jazgot. Z ciemności parła na nas makabryczna rzecz. Robiła się jaśniejsza i większa z każdym kolejnym metrem. Powietrze stało się ciężkie przez spaliny.

Nie mogliśmy oddychać. Oddaliśmy się salwom kaszlu.

Ale jeszcze trudniej było nam ustać na nogach. Próbowała nas z nich zerwać fala strachu, lęku, trwogi, która parła na nas tak samo, jak tamten potworny kształt.

Na obrotnicę powoli wjechała lokomotywa z trzema wagonami.

Stalowa, spalinowa, straszliwa. Zatrzymała się tam.

Maszynista — albo ktokolwiek siedział w kabinie — nie zwrócił na nas żadnej uwagi.

Obrotnica powolutku obróciła się, łącząc tory z tunelem 140.

Lokomotywa po chwili odżyła i rozpoczęła przyspieszającą jazdę tamtym tunelem.

Na pożegnanie wydarł się z niej mrożący krew w żyłach sygnał, który poniósł się echem przez całą jaskinię i o mało nie rozdarł nam bębenków w uszach.

Przerażony Mikuláš ryknął, że ma to wszystko w dupie, i ruszył ku wyjściu.

22:55

Ruszyłem za nim, ale wtedy zawołał nas kobiecy głos.

Serce podskoczyło mi do gardła.

Z tunelu 140 wyszła kobieta, może 45 lat. Szatynka z poczciwą twarzą, ubrana w niebieską koszulę i granatową spódnicę.

Zamarliśmy.

Przeszła przez tory i weszła na peron.

Podszedłem do niej, a po chwili dołączył do nas trzęsący się ze strachu Mikuláš.

Powiedziała, że ma na imię Marika, że reprezentuje Przedsiębiorstwo, że od dawna nikt tu nie zszedł.

Uśmiechała się, jakby nie zdawała sobie sprawy z tego, jacy jesteśmy przerażeni.

Albo jakby to ignorowała.

Powiedziała, że ma dla nas ofertę. Poprosiła, byśmy za nią podążyli.

Mikuláš z miejsca odmówił. Stwierdził, że wezwie służby, że jej nie ufa. Patrzył mi w oczy, prosząc mnie bez słowa, bym tego nie robił.

Ale to pierwsza interesująca rzecz w moim życiu od lat.

Nie odpowiedziałem.

Ale to wystarczyło.

Z rozczarowaniem pokręcił głową i powiedział, że mnie zostawia.

Marika czeka, aż skończę to spisywać.

Pójdę za nią, poznam prawdę i wtedy zdecyduję.

Czwartek, 08.09.2022, 02:25

Zabrała mnie na poziom dolny.

Nie jesteśmy sami.

Zabroniły mi pisać o tym, gdzie jestem, o tym, co widzę, o tym, co słyszę.

Powiedziały, że świat dzieli się na ludzi z góry i z dołu.

Ja, moja żona, mój syn, Mikuláš i każdy, kogo znam, to ludzie z góry.

Ale światem rządzą ludzie z dołu.

Zaoferowały mi pracę dla Przedsiębiorstwa.

Jak Makbet zmywałbym krew z rąk i wciąż widziałbym złowieszczy szkarłat przeciekającymi moimi palcami.

Jak mógłbym spojrzeć w lustro?

Jak mógłbym spojrzeć Hannie w oczy?

Jak mógłbym żyć?

04:45

Wróciłem. Nie mogę przyjąć tej oferty.

Dowiedziałem się o wszystkim. O wszystkim, o czym według nich powinienem wiedzieć.

O tym, co uczyniły — co zbudowały.

Nie jestem w stanie tego wysłowić.

Nie umiem tego zaakceptować.

Boże, przebacz nam.

Dodatek 033.2: Dochodzenie w sprawie powstania RPC-PL-033.

Pokaż podsumowanie

Nazwiska widniejące nad wjazdami do tuneli w RPC-PL-033 połączono z czterema kobietami mieszkającymi w czechosłowackiej miejscowości Klokočov w latach 40. XX wieku. Były to bliskie przyjaciółki od czasów szkolnych, które spędzały ze sobą większość czasu: Vilma Kotula, Mahulena Oravec, Iveta Daučík oraz Marika Sova. Oprócz Sovy, wszystkie trzy były wdowami — ich małżonkowie zginęli na froncie podczas drugiej wojny światowej.

Marika Sova była niezamężną spadkobierczynią magnata zajmującego przed wojną wytwórstwem lokomotyw i wagonów — [UKRYTO]. Vilma Kotula jako jedyna miała dziecko — córkę imieniem Anna. Przed wojną prowadziła z małżonkiem hodowlę bydła i świń, a potem zajmowała się gospodarstwem wraz z córką. Mahulena Oravec była lokalną rzeźniczką, a Iveta Daučík prowadziła przed i w trakcie wojny miejscowy lokal gastronomiczny.

W roku 1948 Marika Sova — najprawdopodobniej usiłująca uratować swój majątek przed reżimem, który przejął władzę w Czechosłowacji — podzieliła go między siebie i swoje przyjaciółki. Następnie wyprowadziła się do Turynu, gdzie otworzyła przedsiębiorstwo produkujące wysokiej jakości lokomotywy oraz wagony. Vilma Kotula zamieszkała w Brukseli, gdzie otworzyła słynną na całą Europę Zachodnią hodowlę bydła i świń — pełnoletnia córka odmówiła jednak dołączenia do matki⁶. Mahulena Oravec otworzyła w Hamburgu największą rzeźnię w Europie, a Iveta Daučík założyła w Lyonie renomowaną restaurację serwującą dania kuchni czechosłowackiej. Biznesy te okazały się znacznymi sukcesami i doprowadziły do szybkiego wzbogacenia się wszystkich czterech kobiet, które wciąż utrzymywały ze sobą bliskie relacje i corocznie spotykały się w rodzimym Klokočovie.

W dniu 1 stycznia 1957 roku jednak wszystkie cztery przedsiębiorstwa zostały bez uprzedzenia zamknięte, a ich właścicielki, pracownicy oraz pozostałe zasoby przepadły. Po czterech kobietach pozostały tylko opuszczone lokale i hale. Autorytet nie zdołał określić, co się stało z czterema biznesmenkami, ale ustalił, że tego samego dnia w Białych Karpatach odczuwano przez około 40 sekund łagodne trzęsienie ziemi.

Po analizie archiwalnych kartotek policyjnych ustalono, że w latach 20. cztery kobiety — jeszcze nastolatki — zgubiły się w lasach Białych Karpat podczas zbierania jagód. Ich poszukiwania zajęły lokalnym władzom około dwóch tygodni. Odnalezione zostały w jednej z okolicznych jaskiń. Według lekarza, których je badał, były w dobrym stanie zdrowia fizycznego, aczkolwiek kwestionowane było ich zdrowie psychiczne. Lekarz był zdania, iż „przemawiały przez nie urojenia”.

Vilma Kotula twierdziła, że przez dwa tygodnie były na „poziomie dolnym”. Opisywała ona podziemny świat rządzony przez istoty znane jako ludzie z dołu wyglądający jak normalne osoby „ale z ciemnymi otworami w miejscu oczu i ust oraz ze zwisającą skórą twarzy”. Dziewczyna zarzekała się, że to oni odnaleźli ją i jej koleżanki, a następnie udzielili im pomocy. Kotula nie była w stanie jednak wskazać wejścia na poziom dolny. Mahulena Oravec twierdziła, że „ludzie z dołu” zaproponowali im obywatelstwo „poziomu dolnego”, a gdy odmówiły, powiedzieli im, że ich oferta jest bezterminowa. Następnie według niej dziewczyny obudziły się w jaskini, z której zostały potem uratowane. Iveta Daučík kilkakrotnie próbowała uciec z kliniki, twierdząc, że „chce tam wrócić”. Marika Sova przez tydzień nie była w stanie mówić.

Rekonwalescencja zajęła dziewczynom kilka tygodni, po których jednym głosem twierdziły, że tak nic, o czym opowiedziały lekarzowi, tak naprawdę nie miało miejsca.

» Przypisy «

1. REAVTEX to mieszanina wybuchowa składająca się z azotanu amonu, trotylu oraz heksogenu. Informację o ich proporcjach uzyskać można u starszego badacza odpowiedzialnego za RPC-PL-033. W braku REAVTEX-u dozwala się użyć innego materiału wybuchowego o podobnych właściwościach fizycznych i chemicznych.

2. Antropologowie oszacowali ich wiek z wykorzystaniem analizy mikroskopowej, podczas której określili stopień zmineralizowania kości, zawartość kolagenu oraz obecność mikrouszkodzeń. Badanie uzupełniono analizą spektrogramu masy, który pozwolił na określenie proporcji izotopów, takich jak węgiel-14, azot-15 czy stront-87.

3. Badacze przeanalizowali skład chemiczny spalin, na które składały się gazy takie, jak tlenek i dwutlenek węgla, tlenki azotu czy węglowodory. Na podstawie matematycznego modelu cyklu pracy silnika (sekwencji procesów zachodzących podczas pełnego obrotu wału korbowego), a także modelu składu równowagowego spalin określili oni szczegóły procesu spalania paliwa w cylindrze silnika. Wykorzystując te dane, badacze ustalili jego wiek oraz stan.

4. Stacje końcowe są domniemane na podstawie informacji zgromadzonych w dodatku 033.2.

5. Istotne zapiski z dokumentu przedstawiono w dodatku 033.1.

6. Anna Kotula, córka Vilmy, zmarła w roku 2006. Według małżonka zerwała wszelkie kontakty z matką po jej wyprowadzce do Brukseli i nigdy nie wyjawiła powodu za tym stojącego.

◀ RPC-PL-032 RPC-PL-033 RPC-PL-034 ▶