Historia Lexicon Auctoritas

Mimo że wielu może uznać Leksykon ledwie za prosty sposób archiwizowania terminologii technicznej, to historia i znaczenie tej publikacji zapewniają możliwość wyjątkowego wglądu w dawne inkarnacje Autorytetu RPC.

„Historia Lexicon Auctoritas”

Lujayn Jakes


tagshow

3.8 (4)

3.8 (4)

us.webp cn.webp es.webp

Preambuła


The_Lexicon_was_a_GODDAMN_LIE.png

Ryc. 1.1. Najstarszy, znany fizyczny egzemplarz „Harpocrationis Lexicon” i dawna własność osobista zarówno Plutarcha z Biasio, jak i Papieża Piusa III oraz GD-█, circa 19██ r.
Obecnie własność Dyrektoriatu.

Publikacja Lexicon Auctoritas to wyczerpujący wykaz terminologii wykorzystywanej przez Autorytet RPC w przeciągu jego istnienia. Ze względu na to, że z nowoczesnego wydania dokonano usunięcia większości wpisów historycznych, dokument ten niejako jest formą ich archiwizacji na potrzeby przyszłych badań.

Publikacja ta, pierwotnie zatytułowana: „Harpocrationis Lexicon in Impertus Auctoritas”, spisana została na początku 1468 r. przez Plutarcha Z Biasio. Plutarch był skrybą Auctoritas Impertus, lecz co do samej jego persony nie zachowały się niemal żadne informacje. Leksykon natomiast był przekazywany kolejnym osobom, aż do XIX wieku, gdy powołano nowoczesny Autorytet RPC. Leksykon w końcu został odkryty i przepisany w myśl Dyrektoriatu o uniezależnieniu Autorytetu. W tamtym okresie Leksykon redagowany był przez Pierre-Louisa Grandjeana i w 1815 r. został przez niego opublikowany jako „Glossaire de L'autorité RPC”, czyli „Glosariusz Autorytetu RPC”.

92c276ac09963ccbc468674551245909--russian-painting.jpg

Ryc. 1.2. Sir Plutarch z Biasio spod pędzla Jana ███, circa 187█ r.

W końcu wraz z przeprowadzeniem wewnętrznej restrukturyzacji Autorytetu RPC w roku 1947 Leksykon został ponownie przemianowany, tym razem na współczesny: „Lexicon Auctoritas”. Początkowe próby ponownego wpojenia pierwotnych treści „Harpocrationis Lexicon in Impertus Auctoritas” do terminologii wykorzystywanej przez nowoczesny Autorytet RPC kierowane były przez śp. Roberta Hoss, Dyrektora Operacyjnego.

Mimo że wielu może uznać Leksykon ledwie za prosty sposób archiwizowania terminologii technicznej, to historia i znaczenie tej publikacji zapewniają możliwość wyjątkowego wglądu w dawne inkarnacje Autorytetu RPC. „Lexicon Auctoritas” to łącznik wszystkich pokoleń naszej organizacji. Poprzez badanie historii Leksykonu Pion Badawczy żywi nadzieję, iż zdoła odkryć nowe informacje na świat za czasów Auctoritas i to, jak ludzkość nauczyła się żyć wespół i na przekór anomaliom, nie mając dostępu do naszej obecnej technologii. Wraz z rozwojem Autorytetu RPC i jego kontaktów z pozostałymi podmiotami świata anomalii podkreślone nieraz zostaje znaczenie dostępu do obszernego katalogu terminów, dostępu zapewniającemu personelowi przydzielonemu do odległych od centrali ekspozytur dostatek rzetelnej wiedzy na temat klasyfikowania i adekwatnego obchodzenia się z zagrożeniami o anomalnej naturze.

Część pierwsza: format Plutarcha


Na początku lat 60. XV wieku Papież Pius II powierzył Plutarchowi z Biasio zadanie stworzenia Lexicon Auctoritas, czyli publikacji znanej ówcześnie pod nazwą „Harpocrationis Lexicon in Impertus Auctoritas”. Wprawdzie nie odkryto dużej ilości informacji na temat życia Plutarcha przed stworzeniem ww. dzieła, niemniej wiadomo, że mężczyzna ten dołączył do Auctoritas wkrótce po zakończeniu pierwszej wyprawy krzyżowej. Plutarch wraz z zespołem skryb spisywał metody stosowane przez rycerstwo i szlachtę przy dokumentowaniu anomalii.

W tamtych czasach nie istniał żaden system klasyfikacji anomalii. Rycerze Auctoritas powszechnie opisywali pochwycone i zneutralizowane anomalie na zwykłych zwojach papieru1. Format opracowany przez Plutarcha za podstawę miał podobieństwa między wszystkimi zwojami. Mężczyzna ten stworzył też najstarszy znany oficjalny format dokumentu RPC i dokonał jego rozpowszechnienia wśród członków Auctoritas.

Format ten, teraz nazywany kolokwialnie „formatem Plutarcha”, był podzielony na pięć rozdziałów. Pierwszy z nich opisywał właściwości oraz zachowania wykazywane przez obiekt, podobnie jak dzisiejsza „klasa” i „zagrożenia”; drugi rozdział wskazywał okoliczności odkrycia anomalii; w trzecim rozdziale wykwintnie opisano całą anomalię; w czwartym rozdziale umieszczano informacje o sposobach przechowywania anomalii, tak jak w dzisiejszych „protokołach przechowalniczych”; w ostatnim rozdziale natomiast umieszczano różnorakie raporty i notatki napisane przez szlachciców z Auctoritas.

W okresie dalszego rozprzestrzeniania się wpływów Auctoritas w Azji i Afryce Północnej format Plutarcha zaczął być wykorzystywane przez większość, jeśli nie wszystkich pracowników Auctoritas. Z pozyskanych dokumentów epoki papieskiej wynikało, że format ten został zatwierdzony przez Papieża Kaliksta III, co obarczyło rycerstwo obowiązkiem przygotowywania dokumentacji dla każdej anomalii i wysyłania ich kopii do Rzymu, gdzie podlegać miały zbadaniu przez Papieża i Stolicę Apostolską2.

Plutarch z Biasio zmarł na początku XVI wieku, prawdopodobnie z przyczyn anomalnych podczas jednej z podróży do Anatolii. Jednakże jego syn, Guiliano z Biasio, kontynuował opracowywanie Harpocrationis Lexicon. Guiliano odniósł istotny sukces, albowiem swoje podróże ograniczał do Europy Zachodniej. Wraz ze swoimi skrybami stworzył on fortecę Auctoritas w Padwie, w której się urodził i która dalej funkcjonowała jako jedna z naukowych stolic Auctoritas. Ekspozytura tamta w roku 1927 stała się Placówką 028 („Fort Locke”).

1920px-Grohman_Scheibler_factory.png

Ryc. 1.3. Poprzednia lokalizacja Placówki 028, circa 2017 r.

Część druga: glosariusz Grandjeana


Ponad sto lat po porozumieniu Autorytetu z roku 1834 Pierre-Louis Grandjean podjął się zadania podobne do dawniej realizowanego przez Plutarcha, albowiem dyrektorzy obszaru badawczo-rozwojowego powierzyli mu utworzenie nowego leksykonu opisującego terminologię stosowaną przez Autorytet. Działanie to doprowadziło do stworzenia spójnego formatu dokumentacji i zarejestrowania wszystkich terminów technicznych wykorzystywanych przez Autorytet, aczkolwiek z wyłączeniem całej terminologii Auctoritas. Dokument ten stanowił również narzędzie strategiczne w dążeniach Dyrektoriatu ukierunkowanych na zerwanie wszelkich więzi nowoczesnego Autorytetu z Auctoritas Impertus; ruch ten zapoczątkowało oficjalnie „polecenie reklasyfikacyjnoreformacyjne”.

Opracowanie nowego leksykonu nie zajęło dużo czasu ze względu na gwałtownie przyspieszający rozwoj zaawansowanej technologii komunikacyjnej tamtej epoki. Pierre nadał swojej pracy tytuł „Glossaire de L'autorité RPC”, czyli „Glosariusz Autorytetu RPC”. Większość egzemplarzy Harpocrationis Lexicon in Impertus Auctoritas była albo przechowywana w Placówce 001 i 028, albo utracona. Glosariusz Pierre'a ustanowił standard zwany „formatem paryskim”, który dał początek nowoczesnemu Systemowi Klasyfikacji Anomalii Autorytetu RPC (SKAARPC). Format paryski zawierał rejestrację porządku centralnego wraz z nazwą zwyczajową obiektu, określenie skali niebezpieczeństwa i trudności w przechowywaniu obiektu, a także trzech zagrożeń (pierwszo-, drugo- oraz trzeciorzędnego); oprócz tego wskazywano wszystkich pracowników odpowiedzialnych za przechowywanie i dokumentację obiektu. Jeżeli obiektowi przypisywano zagrożenie grupowe, to dodatkowo określanie w formacie znaną liczbę instancji anomalii.

Glosariusz Autorytetu RPC spisany został w okresie zwanym „reformą antypapieską3”, która stanowiła jedno z narzędzi wykorzystywanych przez Dyrektoriat do usuwania wpływów papieskich z Autorytetu. Potem Zarząd polecił zerwanie wszelkich więzi z porzuconym Auctoritas Impertus, albowiem uważano, iż dawna inkarnacja Autorytetu była odpowiedzialna za tworzenie i wykorzystywanie śmiercionośnych anomalii w czasie wypraw krzyżowych. Pierwszy Dyrektoriat uznał, że działanie to wzmocniłoby negatywny obraz Autorytetu w społeczności międzynarodowej. Glosariusz Autorytetu RPC poprzez urzeczywistnienie zdystansowania się organizacji od Auctoritas Impertus doprowadził do wszystkiego, co możliwe było, by przeinaczenie formatu Plutarcha sygnalizowało wielką przemianę organizacji.

unknown.png

Ryc. 1.4. Sebastian Grandjean, circa 1946 r.

AEP zaczęło bardziej angażować się w międzynarodowe sprawy anomalne w roku 1908 zgodnie z konwencją brukselską. Jako że Prezydium Autorytetu nadal utrzymywało w mocy politykę antypapieską, wyłonienie się AEP wywołało krótką rywalizację między dwiema organizacjami. W roku 1912 doszło do niewielkiego sporu między Autorytetem a AEP w przedmiocie tego, komu przysługiwała własność nieznacznej anomalii po jej odkryciu w środkowych Indiach. Autorytet wygrał konflikt i dokonał neutralizacji spornej anomalii w roku 1936. W następnych latach nastąpiło ocieplenie się stosunków Autorytetu i AEP, co doprowadziło do schłodzenia nastawienia antypapieskiego wśród personelu Autorytetu. Potomkowie Pierre-Louisa zaczęli bardziej angażować się w sprawy wyższych szczebli Pionu Badawczego, strzegąc swoich praw do Glosariusza Autorytetu RPC, aż do wewnętrznej reorganizacji w roku 1947, kiedy to Uczony podjął działania mające na celu odzyskanie artefaktów Auctoritas.

Tamtym archeologicznym działaniom odzyskującym sprzeciwiał się śp. Sebastian Grandjean, były Dyrektor Obszaru Badawczo-Rozwojego. Na konferencji Zarządu w roku 1946 stwierdził on, że zintegrowanie terminologii Auctoritas w Lexicon Auctoritas nie tylko spowodowałoby zaśmiecenie glosariusza licznymi, przestarzałymi informacjami i spowodowałoby zmarnotrawienie środków Pionu Badawczego, ale przede wszystkim — byłoby sprzeczne z postanowieniami porozumienia Autorytetu z roku 1834. W okresie tamtym powszechne wśród personelu było przekonanie, że poprzez przyjęcie zatrutej przeszłości Autorytet popadłby w to samo zepsucie, jak za czasów władztwa watykańskiego. Przekonanie to za podstawę miało ogólną paranoję wzbudzoną przez ówcześnie niedawne odkrycia anomalnych okrucieństw urzeczywistnionych przez Auctoritas Impertus w Jeruzalem, podczas drugiej wyprawy krzyżowej.

Część trzecia: nowoczesny Leksykon


W roku 1947 kierownicy OUZI oraz obszaru badawczo-rozwojowego Placówki 031 zagłosowali za przepisaniem Leksykonu w celu większej inkluzji terminologii historycznej Autorytetu. Śp. Robert Hoss, były Dyrektor Operacyjny, stał się odpowiedzialny za zrewidowanie Leksykonu. Przetytułował go na „Lexicon Auctoritas”, co miało sygnalizować powrót terminologii Auctoritas. Ichinomiya Michiru, asystent i starszy archiwista, także dokonał daleko idącego wkładu w powstanie Leksykonu poprzez odzyskanie i badania Harpocrationis Lexicon.

Lexicon Auctoritas został oficjalny opublikowany w roku 1948. W roku 1985 natomiast dodano do Bazy Danych RPC jego egzemplarz elektroniczny, do którego wgląd umożliwiony był wszystkim pracownikom autoryzowanym. Wkrótce Daniel Haze, Dyrektor Operacyjny, przygotował „Zasady Publikacji Aktualizacji Leksykonu”, czyli ZPAL, które miały regulować inkorporacje nowych haseł do coraz obszerniejszego glosariusza. Aby dane hasło mogło zostać dodane do Leksykonu, musi zostać najpierw zatwierdzone przez co najmniej trzech archiwistów. W roku 1986 Haze utworzył Komisję Analityczną Terminologii i Leksykonu (KATL), departament wspólny OUZI-DBHP (BAN), w którym kadencja członków wynosiła sześć miesięcy i który finalizował wdrożanie do publikacji wszystkich zaproponowanych haseł.

Wprowadzono także większe obostrzenia, takie jak konieczność, by dany termin był powszechnie używany przez Autorytet i dostatecznie rozpoznawalny. Decyzja ta doprowadziła do inkorporacji terminów funkcjonujących w żargonie Lexicon Auctoritas. Niektórzy pracownicy Pionu Badawczego oponowali wprowadzeniu slangu do glosariusza i doprowadzili do przeprowadzenia referendum w sprawie zakazu wprowadzania takich haseł. Debata w tym przedmiocie nadal trwa.

Egzemplarz elektroniczny Lexicon Auctoritas istnieje w bazie danych każdej ekspozytury Autorytetu. O wiele bardziej uproszczoną, fizyczną kopię otrzymują pracownicy nowo zatrudnieniu w Autorytecie i stanowi ona dla nich obowiązkowy materiał czytelniczy. Wersja skondensowana to „Lexicon Auctoritas: dla zaczynających” i opisuje ona terminologię wykorzystywaną w dokumentacji RPC, logach niskiego poziomu, a także żargonie wykorzystywanym przez pracowników odpowiedniego obszaru funkcjonalnego Autorytetu.

Globalny Dyrektoriat posiada ostatnią znaną kopię fizyczną Harpocrationis Lexicon, a także pierwszy egzemplarz fizyczny Glosariusza Autorytetu RPC, z których obydwa były własnością osobistą ich twórców. Dyrektoriat sprawuje swobodny nadzór nad konserwacją i rozwojem Lexicon Auctoritas, a każdy GD może sprzeciwić się propozycji nowego hasła zatwierdzonej przez KATL. Inkorporacja terminologii utajnionej na poziomie 5., wykorzystywanej przez pracowników wyższych szczebli Prezydium została uznana za nielegalną przez Dyrektoriat. W pozostałych sprawach jednak Zarząd na ogół nie ingeruje w kwestię zawartości Lexicon Auctoritas.


Nu_1.png

O ile nie stwierdzono inaczej, treści niniejszej witryny objęte są postanowieniami licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.