Wideryki

Od dawna wiadomo, że ludzkie postrzeganie otoczenia jest inne u każdej osoby. Wiele rzeczy jest powszechnie postrzegane, ale czasami to, co widzą tylko niektórzy, pozostaje niewyjaśnione. Najczęściej mowa o intuicji, przeczuciu czy odczuciu w okolicach jamy brzusznej lub w kościach; niekiedy pewne osoby po prostu lepiej dostrzegają pewne zjawiska, co prowadzi do powszechnych zaobserwowań widm i zjaw na całym świecie. Rzeczom tym daleko od przypadkowości.

tagshow

4 (4)

4 (4)

us.webp cn.webp es.webp

Wstęp

Nasz wszechświat jest o wiele bardziej płynny, chaotyczny i nieprzewidywalny, niż kiedykolwiek moglibyśmy się spodziewać. W ciągu ostatnich kilkuset lat ludzie ledwie zarysowali powierzchnię naszego uniwersum i jego funkcjonowania, ale nadal daleko nam do zrozumienia rozległości naszej egzystencji. Wziąwszy to, co nauka opisała, zwykły człowiek może tworzyć rzeczy wspaniałe lub straszliwe. Wraz z rewolucją naukową i postępem naszej wiedzy ludzkość kontynuuje swój rozwój i z tego powodu zwracamy się teraz ku widerykom.

Od dawna wiadomo, że ludzkie postrzeganie otoczenia jest inne u każdej osoby. Wiele rzeczy jest powszechnie postrzegane, ale czasami to, co widzą tylko niektórzy, pozostaje niewyjaśnione. Najczęściej mowa o intuicji, przeczuciu czy odczuciu w okolicach jamy brzusznej lub w kościach; niekiedy pewne osoby po prostu lepiej dostrzegają pewne zjawiska, co prowadzi do powszechnych zaobserwowań widm i zjaw na całym świecie. Rzeczom tym daleko od przypadkowości.

Działanie

Życie świadome wytworzyło specyficzny neuroprzekaźnik zwany anoptycyną, którego zadaniem jest odfiltrowywanie pomniejszych niespójności w postrzeganych danych. Anoptycyna jest nieprzerwanie wytwarzana przez rdzeń nadnercza oraz szyszynkę, a następnie propagowana na całe ciało. Tak jak w przypadku hormonów naturalnych, poziomy anoptycyny są u każdego i w różnych momentach życia inne, co wyjaśnia zróżnicowanie percepcji, której doświadczamy. Substancjami norotropowymi nazywa się grupę leków wpływających na wiązania chemiczne, blokującą anoptycynę.

Biuro Akwizycji przeprowadziło obszerne badania tego neuroprzekaźnika i osiągnęło w ich toku kilka przełomów, z których najistotniejszymi były: odkrycie mechanizmów, dzięki którym życie świadome rozwinęło ten neuroprzekaźnik; pojęcie znaczenia oddziaływania tej substancji na rozwój mózgu oraz mózg osoby dojrzałej; a ostatnio — ustalenie, jak skutki działania anoptycyny mogą być niwelowane, co doprowadziło do stworzenia wideryków.

Badania na kilku lekach psychotropowych (z których najkorzystniejsze okazały się substancje norotropowe) w Placówce Badawczej 074 doprowadziły do stworzenia wideryków (z łacińskiego videre — widzieć), które funkcjonują jako silne synergetyki wielu ścieżek neuroprzekaźników1, zapobiegając wiązaniu się anoptycyny i umożliwiając wiązanie się innych neuroprzekaźników, co skutkuje ujawnieniem elementów otoczenia i powiązań wcześniej ukrytych. W następstwie obszernych badań w Placówce 002 metoda podawania tych wideryków różnymi drogami2 bez wywoływania ciężkich rozstrojów funkcji kognitywnych była dopracowywana, a obszarami wymagającymi priorytetowego leczenia były hipokampy, kora przedczołowa, płat ciemieniowy oraz płat potyliczny (miejsca, które biorą udział w przetwarzaniu danych sensorycznych i pamięciowych).

Naturalnie malejące w ciele stężenie anoptycyny powoduje zwiększenie potencjału percepcyjnego. Stężenia te są szczególnie zmienne u małych dzieci i osób z zaburzeniami równowagi hormonalnej. Niektóre niespójności anomalne, aby możliwe było ich zaobserwowanie, wymagają całkowitego zablokowania anoptycyny, a inne — tylko zmniejszenia jej stężenia; obecnie trwają badania w przedmiocie tej problematyki. Wysunięto hipotezę, iż ukrycie przed naszą świadomością niektórych zjawisk jest zwyczajnie mniej albo bardziej prawdopodobne.

Anomalie odkryte w drodze wykorzystania wideryków zostały nazwane „pseudoanomaliami”. Z uwagi na nieznane zjawisko wystawienie na oddziaływanie i następcze prowadzenie rozmów o pseudoanomaliach z wykorzystaniem wideryków niekiedy może pozwolić na percepcję tego zjawiska innym osobom. Wysunięto hipotezę, iż zaangażowana w to jest pewna forma mechanizmu intuicji, aczkolwiek nie zostało to potwierdzone. Gdy anomalia „niskiego poziomu” (uważana za bliską naszemu progowi percepcji) zostaje odkryta, zwrócenie na nią uwagi może wystarczyć do przeciwdziałania w tym zakresie anoptycynie innych obserwatorów. Nie dotyczy to anomalii „wysokiego poziomu”, których percepcja wymaga od każdego obserwatora stosowania blokady anoptycyny.

Typy i stosowanie substancji norotropowych

Za wideryki uznawane jest wiele substancji. Każda z nich, tak jak wszelkie leki, wywołuje różne efekty uboczne oraz dotyczą jej inne przeciwwskazania, czas działania i sposób podania. Każdy wideryk odnosi różny stopień skuteczności względem różnych typów anoptycyny. Wszystkie wideryki wykazały zwiększoną skuteczność oddziaływania na dzieci, a wykorzystanie tych substancji w tym zakresie powinno być realizowane z daleko idącą ostrożnością.

Onirytryptyna — najczęściej wykorzystywany wideryk. Z powodzeniem dokonuje ujawnienia anomalii niskiego poziomu. Łączy się z kantocypiną. Onirytryptyna na ogół jest skuteczna przez 10-12 godzin.

L-prosektyd — wideryki tego typu z powodzeniem wiążą się z kantocypiną i śladowymi ilościami ansentyniny, ujawniając anomalie wyższych poziomów. Czas działania L-prosektydu wynosi ok. 3-5 godzin.

Leptosyderyna — najnowsza grupa wideryków. Badania wykazały, że związek ten szybko wiąże się z anoptycyną i kanoptycyną, dezaktywując je do szybszego katabolizmu wątrobowego. Jak dotąd związek ten mógł być podawany tylko podjęzykowo celem osiągnięcia szybkiej aktywacji. Efekty obserwuje się w ciągu 10-15 od momentu absorpcji przez podjęzykową błonę śluzową i utrzymują się do 6 godzin.

Poza powyższymi związkami Sekcja Wideryczna posiada inne gotowe albo opracowywane wideryki, których dokumentacja jest utajniona. Aktualne badania służą rozwojowi nowych metod podawania substancji i odkrywaniu związków o innym przebiegu działania, z których najbardziej obiecujące opisano poniżej.

Bradyptycyna — badania wykazały, że związek ten szybko wiąże się z D-kantoptycyną, ograniczając jej przemianę do formy aktywnej anoptycyny i promując klirens nerkowy. Absorpcja molekuły jest przeważnie dermalna, a aktualnym, testowanym środkiem podania są naklejki dermalne zawierające po 50 mg bradyptycyny. Efekty obserwuje się w ciągu 30 minut od absorpcji skórnej substancji i trwają do 24 godzin z uwagi na efekt depotu tkanki tłuszczowej. Trwają obecnie badania w przedmiocie zmniejszenia czasu absorpcji.

Neo-optycyna — antagonista analogiczna anoptycyny, która wiąże się w enzymy kierujące konwersją kantoptycyny w anoptycynę. Związek jest podawany w formie kropli do oczu przy nieznacznych efektach ubocznych zgłaszanych przez testerów. Trwają badania w przedmiocie określenia dozy optymalnej z uwagi na to, że każda osoba wymaga innego dawkowania. Aktualnie substancja przygotowywana jest w 10 ml fiolkach po 20 μg/ml.

Pytania odnośnie do wideryków mogą być kierowane w formie pisemnej do pracowników Sekcji Widerycznej Pionu Badawczego.

O ile nie stwierdzono inaczej, treści niniejszej witryny objęte są postanowieniami licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.