Do rzeczy. Allamhara, a właściwie Weronika Nowińska, to iluzjonistka. Nie byle jaka, bo umie rzucać zaklęcia. Prawdziwe. Zanim ktoś podniesie, że ej, Panda, ale magia?! Tak, magia, ale daję słowo, że nie będę magią tłumaczył żadnych luk — przynajmniej nie w tym raporcie. Co więcej, bardziej niż na stricte magii (choć ta się pojawia) zależy mi na magicznej atmosferze drugiej części raportu.
Teraz tak: olbrzymie znaczenie w kwestii raportu ma jej dzieciństwo, ale zanim do tego dotrzemy, chciałbym postawić punkt wyjścia w chwili, gdy jako uznana polska iluzjonistka budzi pod koniec pierwszej dekady XXI wieku ogromna emocje wśród publiczności, pokazując niewyobrażalne sztuczki, które zapierają dech w piersiach. Pewnego dnia menedżer i jednocześnie chłopak Weroniki zostaje przez nią przyłapany na zdradzie. Jest to lubiany w Polsce celebryta. Weronika natychmiast go rzuca i zamierza zrezygnować z jego usług menedżerskich, ale on jej wtedy grozi. Pojawiają się obawy, że jeśli ona spróbuje wyciągnąć jakieś brudy przed oczy publiki, to nie dość, że nikt jej nie uwierzy, to kolesie tegoż kolesia decydujący w dużej mierze o losie niezależnych artystów scenicznych zrównają ją z ziemią.
Rozgoryczona Weronika dalej daje występy, ale czegoś zaczyna w nich brakować. Jej sztuczki niekiedy zawodzą, a ludzie twierdzą, że się wypaliła. Są nawet dni, że nie może zrobić niczego, mimo dostępu do magii. W końcu podczas jednego z występów z małą liczbą widzów Weronika doprowadza całkowicie niechcący do wypadku, wskutek którego jeden z asystentów łamie sobie rękę. Świat się wali! Menedżer daje Weronice kopa w tyłek, ona w końcu opowiada w mediach o wszystkim, co przez niego przeżyła, ale nikt jej nie wierzy, a kolesie gościa sprawę wyciszają. Materiały na YouTube i niezależnych portalach zyskują opinie, że Weronika nie umie w dobrym stylu zejść ze sceny i wciąż poszukuje kogoś, by zrzucić z siebie poczucie winy, że to ona nawala. Kobieta przeżywa absolutny horror i w pewnym momencie po prostu znika. Jakby wyparowała. Choć mało kto próbuje, nikomu nie udaje się jej odnaleźć.
Mija trochę czasu i okazuje się, że mimo gruntownej utraty popularności, ogromnym szacunkiem darzą Weronikę organizacje iluzjonistów na całym globie, które nie umieją w żaden sposób wyjaśnić jej trików, mimo iż uczestniczą w nich eksperci mający dziesiątki lat doświadczenia w iluzji scenicznej. Te organizacje łączą siły w ogólnoświatowej inicjatywie "Allamharo, wróć!", w której ramach usiłują rozwikłać przez lata tajemnice stojące za trikami iluzjonistki, ale w końcu jednogłośnie stwierdzają po prostu, że to, co Allamhara robiła, było niemożliwe. Postać Allamhary budzi zainteresowanie nawet naukowców, którzy dołączają do inicjatywy, by wyprosić Allamharę o wyjawienie swoich tajników, które mogą rzucić nowe światło na wiedzę naukową o tym, co możliwe. Postać Allamhary zyskuje taki rozgłos po czasie, że uważa się, iż w rzeczywistości korzystała ona z tego, co ludy ziemi sprzed wielu lat nazywały magią. Niestety Allamhara nie odpowiada; wydaje się, że przepadła. Jednakże inicjatywa budzi zainteresowanie Autorytetu, który dokonuje przebadania postaci Weroniki, potwierdza, że korzystała ze zdolności anomalnych, a co więcej dociera do miejsca, w którym spędziła dzieciństwo — domu państwa Agrra. Tam Autorytet odkrywa drugą anomalię.
Nie będę się rozpisywał o tym co i jak. Druga anomalia polega na tym, że z tamtego domu jest dostęp do innego domu (sorry, że brzmi to dziwnie), do którego można wejść, korzystając z jednego z trzech wejść. Metalowej, szeregowej bramki, wielkich rzeźbionych wrót ze złota i rozklekotanych, rozpadających się drewnianych drzwiczek. Dostęp zza płotu powoduje wejście na pustą działkę. Co więcej otwarte są tylko pierwsze drzwiczki. Prowadzą właśnie do domu państwa Agrra.
Państwo Agrra słynęło z adoptowania okolicznych sierot. Jedną z nich była Weronika. Nie chcę się rozpisywać, więc bardzo mocno to skrócę. Rodzina Agrra opiekowała się domem dostępnym zza złotych wrót, póki jego gospodarz żył, a po jego śmierci zamknęła wrota na cztery spusty i ukryła klucze (tylko dzięki nim można uzyskać tam dostęp, siła fizyczna nie wystarczy). Tamten gospodarz wręczył małej Weronice pewną rzecz, która umożliwiła jej patrzeć inaczej na świat i otwarła ją na świat magii. Obiecuję, że bardzo mocno przybliżę tajemnice tamtych domów i zrobię, za cenę szybkości publikacji, co tylko mogę, by raport był naprawdę magiczny. W każdym razie ostatnie drzwiczki zawsze były zamknięte i nikt nie miał do nich dostępu, więc o nich zapomniano.
Po ww. horrorze w karierze scenicznej Weronika, według tego, co ustalił Autorytet, wróciła do domu, wyciągnęła (nazwijmy to) różdżkę i otwarła z pomocą magii ostatnie drzwiczki. Tu będzie mały symbolizm: drzwiczki nie były zamknięte na żaden klucz; to ludzie byli zamknięci na nie. Weronika spojrzała zrozpaczona ostatni raz na świat, po czym weszła do środka, a drzwi się za nią zamknęły. Nikt od tamtej pory Weroniki nie widział.
Deep theme: argument, że koniec końców artysta sceniczny nie powinien działać wbrew sobie, tylko po to, by uradować publiczność.
