Przewodnik adaptacyjny

Przewodnik adaptacyjny
znajomość nieobowiązkowa

Co oznacza, że uniwersum RPC jest kanoniczne, a SCP — niekanoniczne?

Kanoniczność to dyrektywa, by informacje z danego zbioru były ze sobą niesprzeczne. Niekanoniczność oznacza brak takiej dyrektywy: zbiór jest więc obojętny wobec relacji objętych nim informacji.

Można powiedzieć, że uniwersum RPC jest kanoniczne, a SCP — nie, ale według mnie to zbyt daleko idące uproszczenie.

Otóż każda witryna RPC posiada własny kanon niezależny od pozostałych, z wyjątkiem pewnych elementów, które trzymają te kanony w ryzach uniwersum RPC, tzw. grand lore w odróżnieniu od (po prostu) lore. Jeżeli zatem publikujesz u nas swoją pracę, musisz być gotowy na modyfikację swojego pomysłu w odpowiedzi na słuszne zastrzeżenia osób, które zauważą naruszenie kanoniczności albo jeszcze lepiej — samemu w miarę możliwości być na bieżąco z ogólnym kształtem kanonu.

Nie oznacza to, że nie możesz opublikować u nas pracy naruszającej kanoniczność. Do dyspozycji masz bowiem trzy obejścia tej cechy, mogąc opublikować pracę:

  1. żartobliwą (-J),
  2. niekanoniczną (-NC) albo
  3. w ramach alternatywnej rzeczywistości (AR).

Od prac żartobliwych nie wymaga się właściwie niczego innego, niż zdolności do dostatecznego rozbawienia czytelników. Praca niekanoniczna natomiast nie musi być żartobliwa, ale jest odseparowana od listy raportów z oficjalnej serii. Alternatywna rzeczywistość to osobny kanon, który podpina się pod główny. Jako że szczegółowsze informacje znajdują się na podlinkowanych stronach, to nie będę tu ich powielał. Jeżeli chodzi o elementy kanonów obcojęzycznych, to przyjmujemy, że mają zastosowanie, dopóki nasze treści nie stwierdzą inaczej.

W Fundacji SCP nie ma głównego kanonu, ale nie oznacza to, że wszystkie prace są ze sobą sprzeczne (uniwersum jest wobec sprzeczności obojętne). Większość prac nie tylko nie jest ze sobą sprzeczna, ale jest spojona więzami fabularnymi. Najważniejsze jednak to fakt, że nikt nie może nikomu narzucić tego, które z informacji są prawdziwe, a które nie — bo przecież nie ma kanonu! Oznacza to, że każdy czytelnik wybiera samodzielnie, które elementy uniwersum uznaje, a które nie — nazywamy taką możliwość kanonicznością selektywną uniwersum SCP.

Należy jednak odnotować, że współtwórcy tamtego uniwersum wyrobili pewne standardy, których poszanowania się oczekuje. Fakt faktem, nikt nie może pisarzowi powiedzieć, co wolno mu napisać o Fundacji, a co nie, ale musi on liczyć się z tym, że naruszywszy w złym stylu tamte standardy, zaobserwuje bardzo negatywną reakcję społeczności na swoją pracę.

W Fundacji istnieje także możliwość budowy swoistych alternatywnych rzeczywistości, których dotyczy już kanoniczność, w formie kanonów.


Warto odnotować, że co do witryn językowych, tj. SCP-PL i RPC-PL, mamy do czynienia z dwiema różnymi skalami funkcjonowania odpowiednio Fundacji i Autorytetu.

Podczas gdy SCP-PL to Polska Filia Fundacji SCP, czyli część Fundacji SCP skupiona w szczególności na terytorium Polski, to RPC-PL, jako kanon odrębny od reszty uniwersum RPC, reprezentuje całą organizację RPC — tak jak pozostałe witryny językowe. Niemniej ze względu na to, w jakim kraju większość ze współtworców kanonu żyje i jakim językiem na co dzień się posługuje, przynajmniej na tę chwilę lwia część naszych operacji ma miejsce na terytorium Polski.

Jakie są różnice i podobieństwa w klasyfikacji anomalii przez RPC i SCP?

Po pierwsze należy zaznaczyć, że rozumienie klasy podmiotu jest różne w obydwu uniwersach.

Według SCP klasa podmiotu denotuje tekstowo stopień trudności w przechowywaniu obiektu i stanowi stały element każdego raportu. Pisarze SCP mogą też, całkowicie opcjonalnie, dołączyć do raportu wzmiankę o stwarzanym przez zabezpieczony obiekt zagrożeniu, którego poziom wskazuje się odpowiednim kolorem.

Według RPC klasa podmiotu to zestawienie oznaczenia stopnia trudności w przechowywaniu obiektu (nazywanego przez nas ryzykiem przechowalniczym) i oznaczenia poziomu stwarzanego zagrożenia. Można zatem przyjąć, że w RPC wskazanie poziomu zagrożenia jest obowiązkowe.

Podczas gdy Fundacja wyróżnia jako samodzielne klasy takie cechy obiektów, jak zrozumiane czy zneutralizowane, Autorytet korzysta z trzech oznaczeń specjalnych: użytkowy, zneutralizowany i zrozumiany, które dołącza się do klasy podmiotu, np. Alfa-Czarny-NT.

Można zarysować pewne podobieństwa Fundacyjnych klas podmiotu i tutejszych oznaczeń ryzyka przechowalniczego.

Klasa podmiotu SCP Ryzyko przechowalnicze RPC Inne rozwiązanie
Bezpieczne Alfa
Euclid Beta
Keter Gamma
Thaumiel Oznaczenie specjalne „użytkowy” (-UT).
Zneutralizowane Oznaczenie specjalne „zneutralizowany” (-NT).
Zrozumianee Oznaczenie specjalne „zrozumiany” (-NT).
Apollyon1 Omega

Jeżeli zaś chodzi o poziomy zagrożenia, już pojawiają się pewne luki.

Poziom zagrożenia SCP Poziom zagrożenia RPC
biały
niebieski
biały
zielony
żółty żółty
pomarańczowy pomarańczowy
czerwony czerwony
purpurowy
czarny czarny

Czemu służy widywana w raportach RPC rubryka o zagrożeniach?

Zagrożenia to nie do końca trafna nazwa kategorii właściwości obiektu, których wykaz stanowi stały element raportu RPC. Może on mieć formę tekstową lub symboliczną. Nigdy dotąd nie spotkałem się z żadną wzmianką odnośnie do podobnego rozwiązania na stronach SCP, aczkolwiek informacje o zagrożeniach (albo ogólniej — właściwościach) znajdują się w systemie tagów tematycznych SCP.

Czym różni się system kontroli dostępu do informacji w RPC i SCP?

W świecie rzeczywistym informacje niejawne oznacza się według wzrastającej wrażliwości klauzulami: „zastrzeżone”, „poufne”, „tajne” oraz „ściśle tajne”. Aby uzyskać dostęp do informacji objętych klauzulą wyższą niż „zastrzeżone”, trzeba uzyskać poświadczenie bezpieczeństwa oraz odbyć szkolenie z zakresu ochrony informacji niejawnych. Jeśli chodzi tylko o klauzule „zastrzeżone”, wydaje się upoważnienie i kieruje na ww. szkolenie. Poświadczenie jest tylko stwierdzeniem, że jego posiadaczowi można powierzyć przetwarzanie informacji niejawnych o określonej wrażliwości, a zatem siłą rzeczy również informacje o wrażliwości niższej, np. jeśli twoje poświadczenie bezpieczeństwa umożliwia ci dostęp do danych „tajnych”, to również do „poufnych” i „zastrzeżonych”.

Notabene nieprawidłowe jest warunkowanie czynności w raportach i opowieściach od posiadanego poświadczenia (raz jeszcze: ono tylko zaświadcza, że można ci coś powierzyć), chyba że dana czynność wymaga albo jest duże prawdopodobieństwo, że podczas niej uzyska się dostęp do wrażliwych informacji.

RPC-PL korzysta z systemu tylko poświadczeń bezpieczeństwa i rozróżnia pięć klauzul, od 0 do 5. SCP-PL natomiast, również rozróżniając pięć klauzul, korzysta z systemu upoważnień. Mimo że w świecie rzeczywistym byłoby to niezgodne z zasadami ochrony informacji niejawnych, to należy przyznać Fundacji i Autorytetowi w tym zakresie niezależność od procedur państwowych, a więc też nie dopatrywać się w tej różnicy niczego więcej, niż innej terminologii.

W kanonie polskim poświadczenie bezpieczeństwa wydawane jest przez Oddział Utrwalania i Zabezpieczania Informacji (OUZI), aczkolwiek czynności sprawdzające w tym zakresie przeprowadza Wydział Kontrwywiadowczy (WK) Centralnego Wywiadu Autorytetu (CWA). Fundacja SCP nie opisuje swoich procedur wydawania upoważnień.

Czym tutejsze MDS różni się od Fundacyjnego MFO?

Pod względem pojęciowym tutejsze MDS (Mobilne Drużyny Specjalistyczne) to dokładnie to samo, co Fundacyjne MFO (Mobilne Formacje Operacyjne), czyli elitarne zespoły specjalistów (geologów, komandosów czy nawet śledczych), które można przerzucać z jednego miejsca świata w drugie. O ile jednak Fundacja nie wypowiada się zbyt szczegółowo na tematy czysto organizacyjne, to związany kanonicznością Autorytet uznaje MDS za część Pionu Ochronnego, czyli jednego z naszych obszarów funkcjonalnych.

Identyfikatory MFO składają się z litery greckiej i numeru, np. Pi-209. Identyfikatory MDS zaś zamiast litery greckiej wykorzystują (chociaż dopuszcza się wyjątki od tej reguły) literę fonetyczną ICAO, np. Papa-209.

Czym tutejsi CSD różnią się od Fundacyjnego personelu klasy D?

Pojęcia CSD i personel / pracownik klasy D oznaczają ponownie to samo. Wykorzystywany w RPC skrótowiec CSD oznacza czynny subiekt dyspozycyjny. CSD pozyskiwane i zarządzane są przez Biuro Uzupełnień Personelu Zbytecznego Oddziału Kadr. Jednakże fizyczne kwestie bezpieczeństwa CSD oraz innych względem CSD są odpowiedzialnością funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa Autorytetu, których zaasygnowano do przydziału osobowego PO-235 (Kontrola CSD).

W Fundacji SCP nie wypracowano dotąd jakiegoś standardu dotyczącego obsługi personelu klasy D, aczkolwiek osoby przyjmujące za prawdziwe informacje o strukturze Fundacji SCP zwykle stwierdzą, iż personelem klasy D pod względem organizacyjnym zajmuje się Wydział Zewnętrzny.

Co oznaczają skrótowce OŚA, AŚA, GOI, AOI itd.?

Według RPC terminologia ta ma następujące uzasadnienie.

Entities of Interest (EOI) / Podmioty Świata Anomalii (PoŚA)
Zbiorowe Indywidualne
Agencies of Interest (AOI) / Agencje Świata Anomalii (AŚA) Groups of Interest (GOI) / Organizacje Świata Anomalii (OŚA) Persons of Interest (POI) / Persony Świata Anomalii (POI)

W świecie rzeczywistym GoI (organizacją będącą przedmiotem zainteresowania) dla CIA będzie np. organizacja terrorystyczna, którą wywiad będzie próbował rozpracować — będzie budziła jego zainteresowanie. W świecie rzeczywistym zatem znaczenie i odpowiedniość tych terminów jest ściśle związana z bieżącymi zaopatrywaniami danego podmiotu. Dlatego w świecie RPC / SCP nazewnictwo to stosuje się z poszanowaniem branży organizacji — świata anomalii — i z tego powodu RPC korzysta z wolnych tłumaczeń zawierających tę kontekstualną konkretyzację. Agencje w przeciwieństwie do organizacji działają z ramienia państw lub organizacji międzynarodowych.

Fundacja SCP natomiast uznaje za GOI również AOI i nie korzysta z kategorii EOI. W SCP-PL korzysta się z angielskich skrótowców, aczkolwiek pełne nazwy tłumaczy się: GOI — organizacja, a POI — osobistość.

Czym różni się struktura Autorytetu i Fundacji?

Podział strukturalny Fundacji jest standardem, aczkolwiek nie jest wiążący, więc autorzy mają prawo i kształtować inaczej strukturę, i inaczej interpretować jej części.

Struktura Autorytetu dzieli się na pięć obszarów funkcjonalnych: Pion Badawczy, Pion Ochronny, Pion Przechowalniczy, Pion Specjalny oraz Prezydium. O ile mógłbym się tu rozpisać na temat tej struktury, to stosowne informacje znajdują się w menu górnym. Ważne, że Pion Przechowalniczy zajmuje się wdrażaniem rozwiązań inżynierskich, Pion Badawczy — rozwojem i nauką, Pion Ochronny — bezpieczeństwem, Pion Specjalny — zarządzeniem ryzykiem anomalnym, a Prezydium — sprawami administracyjno-gospodarczymi oraz dyscyplinarnymi.

Postaram się jednak zestawić jako tako standardowe departamenty Fundacji z obszarami funkcjonalnymi Autorytetu.

Departament Fundacji Obszar Autorytetu
Agencja Wywiadowcza Centralny Wywiad Autorytetu (Pion Ochronny)
Departament Bezpieczeństwa Siły Bezpieczeństwa Autorytetu (Pion Ochronny)
Departament Inżynierii W zakresie badawczo-rozwojowym sekcje: Cybernetyczna, Inżynieryjna i Robotyczna Biura Analizy i Nauki (Pion Badawczy). W zakresie stosowania Komponent Inżynieryjny, Laboratorium Protokolarne, Biuro Infrastruktury Nadzwyczajnej i Międzygwiezdnej i Oddział Komunikacji (Pion Przechowalniczy)
Departament Logistyki Biuro Pośrednictwa Kontrahenckiego (Pion Przechowalniczy)
Departament Medycyny Nie ma wprost wskazanego odpowiednika, ale można przypuszczać, że taka sekcja znajduje się w Biurze Analizy i Nauki (Pion Badawczy)
Departament Nauki Cały Pion Badawczy
Departament Produkcji Komponent Inżynieryjny (Pion Przechowalniczy) i Biuro Akwizycji (Pion Badawczy)
Departament Zarządzania Całe Prezydium
Komitet ds. Etyki Oddział Ustalania Celowości i Hierarchizacji Obostrzeń (Prezydium)
Mobilne Formacje Operacyjne Rejestr MDS (Pion Ochronny)
Wydział Wewnętrzny Wydział Kontrwywiadowczy Centralnego Wywiadu Autorytetu (Pion Ochronny)
Wydział Zewnętrzny Oddział Stosunków Dyplomatycznych (Prezydium)

Czym różni się podział placówek RPC i SCP?

Zarówno Fundacja, jak i Autorytet utrzymuje pewną listę placówek.

Fundacja dzieli placówki na dwa rodzaje zależne od przechowywanych w nich anomalii: ośrodki oraz strefy (w tych znajdują się obiekty klasy Keter). Ponadto do systemu tego dołącza się tzw. posterunki obserwacyjne służące ogólnie rozumianemu monitoringowi sytuacji w danym regionie oraz zapewnieniu przyczółku dla pracowników, którzy w tamtym miejscu zmuszeni są się ukryć. W zależności od charakteru danej placówki Fundacja może, ale nie musi oznaczyć ją przymiotnikiem „badawcza”, „magazynowa” itp., a jej struktura wewnętrzna podzielona może być na sektory i jednostki.

Autorytet do ogólnego wskazywania miejsc, w których prowadzi zorganizowaną działalność, stosuje nazwę „ekspozytura”. Ekspozytury dzielą się na placówki (służące przechowywaniu obiektów) oraz stacje zarządzane przez odpowiednio dyrektorów placówek i stacji. Ponadto Autorytet korzysta z ekspozytur regionalnych (EKSREG), siedzib dyrektorów regionalnych.

Placówki dzieli się na zasadnicze i terenowe (zabezpieczające anomalie niepraktycznie do przeniesienia, nazywane po placówkach zasadniczych sprawujących nadzór administracyjny, chyba że placówka terenowa jest na tyle istotna i samodzielna, że zyskuje niezależność).


Jeżeli masz propozycję dodania lub zmiany któregoś z ww. haseł, skontaktuj się ze mną bądź udziel się na łamach dyskusji artykułu.

O ile nie stwierdzono inaczej, treści niniejszej witryny objęte są postanowieniami licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.